เมื่อใดก็ตามที่เธอรู้สึกไร้คุณค่าจนไม่สามารถมองผู้อื่นให้ทัดเทียมตนเองได้
จงมีสติ จงรู้สึกตัว
มีสติให้รู้เท่าทันในทุกๆอารมณ์ ทุกๆเหตุกาณ์ที่พัดพาให้มากระทบเรา
การเอาแต่รู้สึกว่าตัวเองไร้ค่าและล้มเหลวไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้น ซึ่งในความเป็นจริงนั้น โลก ไม่ได้มีสิ่งไหนแน่นอน ที่แน่มีแค่เกิด แก่ เจ็บ ตาย
ใช่แล้ว.. จากความจริง คุณไม่มีทางทายถูกว่าตัวเองทำอะไรได้บ้าง จนกว่าจะลองทำมัน
ความไม่รู้นี่พาเราหลงทางไปเยอะเลยนะ ยิ่งไม่รู้และปล่อยผ่าน งานงอก 200%
ทั้งความรู้น้อย ทั้งประสบการณ์น้อย แถมยังไม่รู้จักตัวเองดีพอ ถึงเอาคติของสังคม ของคนรอบข้าง ของคนขี้เสือก หรืออะไรก็ไม่รู้มาขยำรวมๆ แล้วไปตั้งตนเป็นหัวโป่บูลลี่ตัวเอง อย่าเอาความรู้สึกแย่ๆมารีรัน
ด้วยการเอาคติแย่ๆมาฉุดรั้งบุคคลอันมีความสามารถถ้าฝึกฝน ให้หมดกำลังแม้แต่จะก้าวไปข้างหน้าแค่ก้าวเล็กๆ
เข้าใจความรู้สึก หากแต่ความรู้สึกแย่ๆนั่นไม่ช่วยอะไร จ่อมจ่ม เอ้ย จมจ่อมจนพอใจ เจ็บปวด แตกสลาย ผลาญเวลาไปกับน้ำตาและสุขภาพจนสาแก่ใจแล้ว
ออกมานะ ออกมามองกระจกแห่งความจริง
แกไม่ได้ลูซเซอร์หรอก แกไม่ได้อยากจะพูดใส่ตัวเองด้วยซ้ำ แกไม่ได้เป็นลูซเซอร์ตั้งแต่เกิดด้วย
ศรัทธาที่สมควรที่สุด ก็คือตัวเองนี่แหละ
หากรู้สึกถึงตัวตน ว่าเราเป็นยังไง จบ.
จบง่ายมาก เพราะ ตัวตนเรานี่แหละ คือคำตอบ คือดาบ ที่สามารถใช้ต่อกรกับสังคมแสนดีมีหน้ากากเป็นร้อยๆชิ้น
กว่าจะตีตัวตน ตีดาบขึ้นมาไม่ง่าย
การจะมีหรือไม่มีดาบ ไม่ได้บ่งบอกว่าแกขี้แพ้หรือไม่
แต่การมีดาบ ที่เรียกว่าสติ จะช่วยให้แกเลิกเจ็บกับเรื่องไม่เป็นเรื่องลงบ้าง ได้เอาสติ น้ำตา หัวใจ ใส่กับเรื่องที่เราอยากจะรู้สึก
มีข้อดีแบบนี้แล้ว แกะน้อยเอ๋ย รู้อะไรไม่เท่ารู้สติ
#บทเรียนสำหรับลูกแกะ #siamstr
