journaling_our_journey on Nostr: ...

หลายคนชอบที่จะตั้งเป้าหมายให้กับตัวเองในเรื่องต่างๆ (เช่น “ฉันจะต้องลดน้ำหนักให้เหลือ 60 กิโลกรัมให้ได้ภายในสิ้นปีนี้” “ฉันต้องการจะทำคะแนน IELTS ให้อยู่ที่ระดับ 6.0 ในการสอบครั้งถัดไป” “ฉันจะต้องได้รับเลื่อนตำแหน่งเป็นผู้จัดการสาขาให้ได้ภายใน 2 ปี”)
.
พวกเขาชอบความรู้สึกภาคภูมิใจที่เกิดขึ้นเมื่อพวกเขาบรรลุเป้าหมายเหล่านั้นได้
.
แต่ปัญหาหนึ่งที่สามารถเกิดขึ้นได้ก็คือ เมื่อวันเวลาผ่านไป สิ่งที่พวกเขาเคยให้ความสำคัญ (และหยิบมาตั้งเป็นเป้าหมาย) อาจจะไม่ใช่สิ่งที่พวกเขาให้ความสำคัญอีกต่อไป
.
ยกตัวอย่างเช่น เราอาจจะเคยให้ความสำคัญกับการมี 6 packs แต่ตอนนี้เราไม่ได้ให้ความสำคัญกับมันอีกแล้ว เราอาจจะเคยให้ความสำคัญกับการเป็นผู้บริหาร แต่ตอนนี้ เราไม่ได้ให้ความสำคัญกับมันอีกแล้ว เราอาจจะเคยให้ความสำคัญกับการเรียนต่อปริญญาโทในมหาวิทยาลัยชั้นนำ แต่ตอนนี้ เราไม่ได้ให้ความสำคัญกับมันอีกแล้ว เป็นต้น
.
แต่ถึงกระนั้น หลายคนก็ยังคงพยายามเดินหน้าที่จะบรรลุเป้าหมายนั้นให้ได้อยู่ดี!
.
เพราะต่อให้พวกเขาจะรับรู้ได้ว่า พวกเขาไม่ได้ให้ความสำคัญกับเป้าหมายดังกล่าวแล้วในวันนี้ แต่หากพวกเขาละทิ้งเป้าหมายดังกล่าว มันจะให้ความรู้สึกเหมือนว่าพวกเขากำลัง “ล้มเหลว”
.
พูดอีกนัยหนึ่งก็คือ ความกลัวที่จะ “ล้มเหลว” ทำให้พวกเขายอมถูกการตัดสินใจของตัวเองในอดีต “มัดมือชก” พวกเขาในปัจจุบัน
.
แต่ถ้าจะมองในอีกมุมหนึ่ง การที่พวกเขายังคงดั้งด้นทำตามเป้าหมายที่ไม่ได้ตอบโจทย์พวกเขาอีกต่อไปแล้วนั้น มันก็ดูเหมือนเป็นการ “ล้มเหลว” อีกรูปแบบหนึ่งเช่นกัน!
.
ดังนั้น ไหนๆพวกเขาก็ต้อง “ล้มเหลว” อยู่แล้ว ผมมองว่าการ “ล้มเหลว” ในลักษณะที่ตอบโจทย์พวกเขาน่าจะเป็นทางเลือกที่ดีกว่าการ “ล้มเหลว” ในลักษณะที่ไม่ได้ตอบโจทย์พวกเขาครับ

#จิตวิทยา #siamstr