ถามว่าเสียดายเวลามั้ย? เมื่ออดีตเป็นสิ่งที่ย้อนกลับไปแก้ไขอะไรมันไม่ได้จะเสียดายมันไปทำไม อย่างน้อยวิธีการที่เราดำเนินมันมาถึงปัจจุบันนี้ก็ล้วนแล้วแต่ผ่านวันเวลาเหล่านั้นมาแล้วทั้งนั้น
ในช่วงเวลาที่หมดไปกับมันนั้น อย่างน้อยมันก็เคยได้มอบความสนุก การศึกษาพฤติกรรม/อารมณ์ของเพื่อนร่วมทีม การเล่นอย่างเป็นทีมเวิร์ค/และไม่เวิร์ค การอดทนอดกลั้นกับความ toxic ธาตุแท้ของมนุษย์ที่ถูกปลดปล่อยออกมา แม้ว่าสภาวะปกติที่ไม่ได้สวมบทบาทอยู่ในเกมที่กำลังเล่น จะเป็นพฤติกรรมอีกแบบที่ตรงกันข้ามอย่างสิ้นเชิง
สิ่งที่มันมอบให้ที่นอกเหนือไปจากทักษะที่ได้ใช้มันในเกม ก็ยังมีสิ่งอื่น ๆ ที่ติดตัวเราออกมา และเราใช้มันได้ในชีวิตจริง มันไม่ได้เปล่าประโยชน์ไปทั้งหมด
มันยังมอบแนวคิดของปรัชญาเล็ก ๆ น้อย ๆ สัจธรรมแห่งการมองเห็นการเวียนว่ายตายเกิด 4,307.5 ชม. เฉลี่ยการจบรอบการเล่นโดยประมาณ 45 นาทีต่อเกม นั้นคิดเป็นราว ๆ 5,743 เกมที่ได้เล่น ถ้าเปรียบกับการตายแล้วเกิดใหม่ มันก็คงเป็นการตายแล้วเกิดใหม่ในโลกของ DOTA 2 ไปแล้วราว ๆ 5,743 รอบ
การกด find match เพื่อเริ่มต้น ทุก ๆ ครั้งที่หยิบตัวละครแต่ละตัวมาเล่น ทุก ๆ ค่าประสบการณ์และเลเวลของตัวละคร ทุก ๆ ไอเทมที่สะสมไว้ในช่องไอเทมทั้ง 6 ช่อง ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นภายในเกมล้วนถูกทำล้ายทิ้งเมื่อป้อมปราการสุดท้ายของฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งนั้นถูกทำลายลง
ทุก ๆ สิ่งที่สั่งสมมาในเวลาราว ๆ 45 นาที นั้นหายไปจนหมดสิ้นเมื่อเกมได้จบลง ไม่ต่างกับการเวียนว่ายตายเกิดของมนุษย์ อายุขัยที่ราว ๆ 60 - 120 ปี ความทรงจำ สิ่งต่าง ๆ ที่เกิดแต่กายนั้นย่อมตายไปพร้อมกับกายในลมหายใจสุดท้าย เหลือไว้เพียงสิ่งที่สร้างไว้ให้กับโลก มรดกที่ตกสู่ลูกหลาน โลกและชนรุ่นหลังจะยังคงดำเนินต่อไปในวันที่เราไม่อาจจะมีกายที่รับรู้ถึงสิ่งต่าง ๆ ที่กำลังเกิดขึ้นอีกต่อไป
กว่าการรับรู้อีกครั้งจะมาถึง จิตที่กระเด็นกระดอนออกไป ตกลงในสรรพสิ่งต่าง ๆ และวันเวลาอันยาวนานเกินกว่าอายุขัยของดาวฤกษ์ที่อยู่ในจักรวาล
ถ้ากาลปัจจุบันเรารับรู้สรรพสิ่งต่าง ๆ ด้วยสติสัมปชัญญะของมนุษย์ กว่าการรับรู้ของเราอีกครั้งหลังจากการตายในชีวิตนี้ คงต้องรอให้จิตนั้นได้สถิตลงในครรภมารดาของมนุษย์อีกครั้ง หญิงผู้ที่ไม่ได้มอบเพียงแค่ชีวิต แต่ยังมอบโอกาสอันยิ่งใหญ่ให้กับผู้ที่เกิดใหม่ ให้พวกเขาได้มีโอกาสแห่งการตื่นรู้ ให้พวกเขาได้มีโอกาสที่จะรับรู้ถึงตัวตนของการมีอยู่ของพวกเขาอีกครั้ง
วิทยาการในปัจจุบันไม่อาจจะตัดสินได้ว่าสัตว์ต่าง ๆ ในโลกนั้น มีโอกาสแห่งการรับรู้ถึงตัวตนของพวกมัน ได้เหมือน ๆ กันกับที่มนุษย์มีหรือไม่ ถ้าหากว่าคำตอบคือไม่ เราคงต้องสุ่มการเกิดใหม่ของเราไปเรื่อย ๆ โอกาสของความน่าจะเป็นอันน้อยนิดที่จิตจะได้สถิตลงในครรภมารดาของมนุษย์
4,307.5 ชม. ที่ผ่านไปกับการเล่นเกมนั้นไม่เคยได้สูญเปล่าไปอย่างไร้ประโยชน์ มันช่วยเปิดมุมมองใหม่ มุมที่ถ้าหากตัดวิธีการมองด้วยมุมแห่งการตัดสินออกไป ว่าเกมเป็นเพียงสิ่งที่ไร้สาระและเสียเวลา
หากเราได้ลองพิจารณาด้วยมุมมองของผู้เฝ้าสังเกตการณ์ เราก็จะค้นพบในสิ่งต่าง ๆ เรื่องราวเรื่องเดียวกันที่ถูกเล่าออกมาราวกับเป็นคนละเรื่องกับสิ่งที่เกิดขึ้น เราอาจจะค้นพบหนทางใหม่ ๆ ทางที่ทำให้เราเข้าใกล้สิ่งที่เรากำลังตามหา
ปล. หากพิจารณาดี ๆ การรับรู้ว่าเราคือเรานั้น จำเป็นจะต้องอาศัยความเป็นมนุษย์เท่านั้น หากเราเกิดเป็นสัตว์ที่ถูกกำหนดมาด้วยสิ่งที่เรียกว่าพฤติกรรม การกระทำไปตามสัญชาตญาณ มีความรู้สึกเจ็บปวดไปตามการออกแบบและสร้างมาแบบนั้น ไม่รับรู้ถึงตัวตนการมีอยู่ของตัวมันเอง
ถ้าหากการเวียนว่ายตายเกิดนั้นมีอยู่จริง สิ่งที่น่ากลัวสำหรับความตายนั้นคงไม่ใช่การสูญเสียชีวิตในชีวิตนี้ไป แต่ความน่ากลัวนั้นคงเป็นคำถามที่ว่า เมื่อไหร่/อีกนานแค่ไหนที่เราจะได้เกิดมาเป็นสิ่งที่รับรู้ได้ถึงตัวตนของเราอีกครั้ง
เฉกเช่นกับการได้เป็น "มนุษย์"
#Siamstr
