Jakk Goodday on Nostr: ...
“คุณค่าที่เราไม่สามารถตัดสินเองได้”
เราอาจใช้เวลามากมายในการพยายาม “ทำสิ่งที่มีค่า”
แต่เมื่อมองย้อนกลับไป…เรามักไม่รู้เลยว่าสิ่งไหนกันแน่ที่มีค่าจริง ๆ สำหรับใครสักคน
สิ่งที่เราให้ใจเขียนลงไป อาจไม่มีใครจดจำ
แต่คำบางคำที่เราพูดเล่น ๆ แบบไม่ได้คิด กลับกลายเป็นจุดเริ่มต้นของการเปลี่ยนแปลงของใครบางคน
มันทำให้ผมเริ่มระวัง...
คือผมก็ไม่ได้ระวังว่า “จะเขียนอะไรดี”
ผมหันไประวังว่า.. “ผมจะไม่รีบตัดสินว่าสิ่งไหนมีค่าจากมุมของตัวเอง”
ในที่สุด.. ผมก็ได้ยินประโยคหนึ่งในใจชัดขึ้นเรื่อย ๆ
"คุณค่า...ไม่ได้ถือกำเนิดในมือของผู้ให้
แต่มันเกิดขึ้นในหัวใจของผู้รับ"
เราอาจจะใช้คำสวย ใช้เทคนิคดี ทำงานหนัก จัดการให้เป๊ะ แต่มันไม่มีทางรับประกันได้เลยว่า.. คนที่ได้รับจะรู้สึกว่ามันมีความหมาย
เพราะคุณค่า.. ไม่ใช่สิ่งที่เราฝากไว้กับตัวผลงาน
แต่มันคือสิ่งที่อีกฝ่ายรู้สึกว่า.. “บางอย่างในตัวเขาเคลื่อนไหว” ..เมื่อได้สัมผัสสิ่งนั้น
ผมเลยเลิกถามว่า “อันนี้จะเวิร์คไหม?”
ผมเริ่มฟังคำถามใหม่ที่เบากว่า..
“สิ่งนี้…จะอยู่ข้างใครบางคนในวันที่เขารู้สึกบางอย่างหรือเปล่า?”
“สิ่งนี้...จะทำให้เขากลับมาเชื่อตัวเองได้อีกนิดไหม?”
เพราะผมเคยเป็นคนนั้นมาก่อน เป็นคนที่ต้องการใครสักคนที่จะพูดบางอย่าง เพื่อที่ผมจะได้ไม่รู้สึกว่าความรู้สึกของตัวเองไม่มีที่อยู่
เวลาผมเขียนอะไรสักอย่าง..
ผมไม่ได้คิดถึงยอดไลก์หรือคำชมมากเท่าไหร่นัก
ไม่ได้คิดว่ามันเท่ไหม? สวยหรือเปล่า?
ผมถามตัวเองแค่คำถามเดียว
“มันจริงไหม?”
จริงกับหัวใจผม
จริงกับความคิดที่ยังไม่เสร็จสมบูรณ์
และจริงกับสิ่งที่ผมกล้าพูดออกไป แม้จะไม่มีใครรอฟัง
ผมเคยให้คุณค่ากับความตั้งใจของตัวเอง
จนลืมไปว่า...คนที่รับ เขาอาจไม่ได้ต้องการความตั้งใจนั้นเลยก็ได้
เขาอาจต้องการแค่ “ความเข้าใจ”
เขาอาจต้องการแค่ “พื้นที่ให้เขาได้รู้สึกว่าไม่บ้า”
เขาอาจไม่ต้องการแนวทางเลยด้วยซ้ำ
เขาแค่ต้องการรู้ว่าเขายังไม่ถูกลืม
ผมเคยคิดว่าการสร้างสิ่งที่มีค่าคือการ “ให้บางอย่าง”
แต่ตอนนี้ผมคิดว่ามันคือการ “ฟังให้เป็น”
ฟังให้รู้ว่า.. ใครบางคนกำลังต้องการอะไร
โดยที่เขาเองก็อาจยังพูดมันไม่ออก
เพราะงั้น...
ผมไม่ค่อยเขียนเพื่ออธิบาย
แต่มักจะเขียนเพื่อถามเบา ๆ ว่า
“คุณรู้สึกยังไง?”
“คุณอยากเริ่มอะไรเล็ก ๆ หลังจากนี้ไหม?”
“คุณเลือกได้นะ...จะเชื่อหรือไม่เชื่อในสิ่งที่ผมพูดก็ได้”
ผมจะไม่เร่งคุณ
ผมจะไม่ใช้คำใหญ่
ผมจะไม่หลอกให้คุณอินเพื่อให้คุณทำตาม
ผมแค่อยากเขียนให้คุณได้ยินเสียงของตัวเองชัดขึ้นอีกนิด ...แค่นั้นครับ
คุณค่า...ไม่ใช่สิ่งที่เราทำแล้วประกาศ
มันคือสิ่งที่ “ถูกฟังออกมา” โดยคนที่พร้อมจะรู้สึกมันด้วยตัวเอง
และบางที...
สิ่งที่มีค่ามากที่สุด อาจไม่ใช่สิ่งที่ดีที่สุด
แต่มันคือสิ่งที่ “จริงที่สุด”
ในช่วงเวลาที่ใครบางคนต้องการมันมากที่สุด
#เบียวความเงียบ
Published at
2025-05-29 09:23:40Event JSON
{
"id": "335d4481280c357dd7d2e23166a3fbbb73ac220fe8f67facc2ef2516345d9c71",
"pubkey": "d830ee7b7c30a364b1244b779afbb4f156733ffb8c87235086e26b0b4e61cd62",
"created_at": 1748510620,
"kind": 1,
"tags": [
[
"e",
"58b17979ea108504ae1e733ee5173c68aa23c3da7f5dffe14c98c18a4b55b986",
"",
"root"
],
[
"p",
"d830ee7b7c30a364b1244b779afbb4f156733ffb8c87235086e26b0b4e61cd62"
],
[
"t",
"เบียวความเงียบ"
]
],
"content": "“คุณค่าที่เราไม่สามารถตัดสินเองได้”\n\nเราอาจใช้เวลามากมายในการพยายาม “ทำสิ่งที่มีค่า”\nแต่เมื่อมองย้อนกลับไป…เรามักไม่รู้เลยว่าสิ่งไหนกันแน่ที่มีค่าจริง ๆ สำหรับใครสักคน\n\nสิ่งที่เราให้ใจเขียนลงไป อาจไม่มีใครจดจำ\nแต่คำบางคำที่เราพูดเล่น ๆ แบบไม่ได้คิด กลับกลายเป็นจุดเริ่มต้นของการเปลี่ยนแปลงของใครบางคน\n\nมันทำให้ผมเริ่มระวัง...\nคือผมก็ไม่ได้ระวังว่า “จะเขียนอะไรดี”\nผมหันไประวังว่า.. “ผมจะไม่รีบตัดสินว่าสิ่งไหนมีค่าจากมุมของตัวเอง”\n\nในที่สุด.. ผมก็ได้ยินประโยคหนึ่งในใจชัดขึ้นเรื่อย ๆ\n\n\"คุณค่า...ไม่ได้ถือกำเนิดในมือของผู้ให้\nแต่มันเกิดขึ้นในหัวใจของผู้รับ\"\n\nเราอาจจะใช้คำสวย ใช้เทคนิคดี ทำงานหนัก จัดการให้เป๊ะ แต่มันไม่มีทางรับประกันได้เลยว่า.. คนที่ได้รับจะรู้สึกว่ามันมีความหมาย\n\nเพราะคุณค่า.. ไม่ใช่สิ่งที่เราฝากไว้กับตัวผลงาน\nแต่มันคือสิ่งที่อีกฝ่ายรู้สึกว่า.. “บางอย่างในตัวเขาเคลื่อนไหว” ..เมื่อได้สัมผัสสิ่งนั้น\n\nผมเลยเลิกถามว่า “อันนี้จะเวิร์คไหม?”\nผมเริ่มฟังคำถามใหม่ที่เบากว่า..\n\n“สิ่งนี้…จะอยู่ข้างใครบางคนในวันที่เขารู้สึกบางอย่างหรือเปล่า?”\n\n“สิ่งนี้...จะทำให้เขากลับมาเชื่อตัวเองได้อีกนิดไหม?”\n\nเพราะผมเคยเป็นคนนั้นมาก่อน เป็นคนที่ต้องการใครสักคนที่จะพูดบางอย่าง เพื่อที่ผมจะได้ไม่รู้สึกว่าความรู้สึกของตัวเองไม่มีที่อยู่\n\nเวลาผมเขียนอะไรสักอย่าง..\nผมไม่ได้คิดถึงยอดไลก์หรือคำชมมากเท่าไหร่นัก\nไม่ได้คิดว่ามันเท่ไหม? สวยหรือเปล่า?\n\nผมถามตัวเองแค่คำถามเดียว\n\n“มันจริงไหม?”\n\nจริงกับหัวใจผม\nจริงกับความคิดที่ยังไม่เสร็จสมบูรณ์\nและจริงกับสิ่งที่ผมกล้าพูดออกไป แม้จะไม่มีใครรอฟัง\n\nผมเคยให้คุณค่ากับความตั้งใจของตัวเอง\nจนลืมไปว่า...คนที่รับ เขาอาจไม่ได้ต้องการความตั้งใจนั้นเลยก็ได้\n\nเขาอาจต้องการแค่ “ความเข้าใจ”\nเขาอาจต้องการแค่ “พื้นที่ให้เขาได้รู้สึกว่าไม่บ้า”\nเขาอาจไม่ต้องการแนวทางเลยด้วยซ้ำ\nเขาแค่ต้องการรู้ว่าเขายังไม่ถูกลืม\n\nผมเคยคิดว่าการสร้างสิ่งที่มีค่าคือการ “ให้บางอย่าง”\nแต่ตอนนี้ผมคิดว่ามันคือการ “ฟังให้เป็น”\nฟังให้รู้ว่า.. ใครบางคนกำลังต้องการอะไร\nโดยที่เขาเองก็อาจยังพูดมันไม่ออก\n\nเพราะงั้น...\nผมไม่ค่อยเขียนเพื่ออธิบาย\nแต่มักจะเขียนเพื่อถามเบา ๆ ว่า\n\n“คุณรู้สึกยังไง?”\n\n“คุณอยากเริ่มอะไรเล็ก ๆ หลังจากนี้ไหม?”\n\n“คุณเลือกได้นะ...จะเชื่อหรือไม่เชื่อในสิ่งที่ผมพูดก็ได้”\n\nผมจะไม่เร่งคุณ\nผมจะไม่ใช้คำใหญ่\nผมจะไม่หลอกให้คุณอินเพื่อให้คุณทำตาม\n\nผมแค่อยากเขียนให้คุณได้ยินเสียงของตัวเองชัดขึ้นอีกนิด ...แค่นั้นครับ\n\nคุณค่า...ไม่ใช่สิ่งที่เราทำแล้วประกาศ\nมันคือสิ่งที่ “ถูกฟังออกมา” โดยคนที่พร้อมจะรู้สึกมันด้วยตัวเอง\n\nและบางที...\nสิ่งที่มีค่ามากที่สุด อาจไม่ใช่สิ่งที่ดีที่สุด\nแต่มันคือสิ่งที่ “จริงที่สุด”\n\nในช่วงเวลาที่ใครบางคนต้องการมันมากที่สุด\n\n#เบียวความเงียบ",
"sig": "7433d0ad8fe58cf7055225c24090d53f7e804317c2a554bb9e2b98e4aa581d1747a059ba8986c9bc021c72dd3b6b473dc3a49c1fcb84f2d3bcb94a0d5474b713"
}