Jingjo on Nostr: ...

ช่วงนี้ออกไปธุระและออกไปแรดนั่งปั่นต้นฉบับหนังสือพี่ชิตตามร้านกาแฟต่าง ๆ ได้เจอคนหลากหลายเพศและวัย ด้วยความที่โหงวเฮ้งเราไม่ใช่คนท้องถิ่นเลย จึงมักจะมีคำถามท่ามาตรฐานก็คือ "อยู่ที่นี่นานรึยัง" และ "ทำงานอะไร"

คำถามแรกตอบไม่ยาก เพราะก็เพิ่งมาอยู่ปีเดียว และยังไป ๆ มา ๆ ที่นี่และอีกบ้านที่นนทบุรีอยู่ (เช่น สิ้นเดือนนี้จะไปเจอ npub1m008pf6d9w3hrsqwrqmg3w5rp2zjnxzrl7a5entl4nyecwdn3avsrfeuf6 (npub1m00…euf6) Ball.weerayuth (npub1l44…zz0p) npub1jlf3d7dfrtyzxylvurxres7hsew7wfaex7ywnqefz4eg73qrzy8qe39kye (npub1jlf…9kye) และ "หวังว่า" พี่ชิต)

ความน่าสนใจอยู่ที่คำถามที่สอง ซึ่งผมตัดสินใจทำการทดลองทางวิทยาศาสตร์ด้วยการเลือกตอบงานที่น่าจะดูต่ำต้อยที่สุดในสายตาคนทั่วไป ทั้งที่จริง ๆ ผมทำหลายสิ่ง (แม้หลัง ๆ จะโยนงานพวกนั้นทิ้งแทบ 100% ละ) ทั้งงานที่ชื่อโคตรคูลอย่างก็อบปี้ไรเตอร์, งานที่คนนอกมองว่าเท่จ๊าบอย่าง (อดีต) สถาปนิก, งานที่ฟังดูโคตรรวยอย่างการเป็นแลนด์ลอร์ดปลูกบ้านขาย, หรือแม้แต่งานเพี้ยน ๆ อย่างการเป็นบิตคอยเนอร์

แต่งานที่ผมเลือกจะแนะนำตัวเองบ่อยครั้งคือการเป็น "นักเขียน" และเลี้ยงไก่

ซึ่งผลการทดลองหลายเดือนที่ผ่านมา พบความน่าสนใจอย่างนึง นั่นคือหากผู้ถามเป็นเพศชาย ไม่ว่าจะวัยไหน พอได้ยินคำว่านักเขียนและไก่ ก็ดูจะสนใจถามไถ่ถึงสิ่งที่เขียนที่แปล จะติดตามอ่านได้ที่ไหน บางรายกระทั่งสนใจด้วยซ้ำว่าเลี้ยงไก่อะไร เลี้ยงนานรึยัง เลี้ยงยากมั้ย เรียกได้ว่าปฏิกิริยาตอบสนองผิดจากที่ผมคาดเยอะมาก ๆ

แต่หากผู้ถามเป็นเพศหญิง ไม่ว่าจะวัยไหนก็ตาม จะไม่สนใจอยากรู้อยากถามอะไรต่อ ราวกับว่าคำตอบนั้นคือการปิดประตูบทสนทนาอย่างสุภาพ โดยมีคู่สนทนาเพศหญิงที่อายุมากหน่อยมักจะถามต่อเล็กน้อยในเชิงว่า "พอกินหรอ?" ในลักษณะการถามที่ไม่ได้อยากรู้คำตอบอะไรจริงจัง ผมจริงไม่ตอบอะไรนอกจากยิ้มตอบรักษามารยาท

จะว่าไปถือว่าเป็นการทดลองที่สนุกดี เหมือนให้เรามีโอกาสหาเรื่องออกนอกบ้านบ้างเป็นระยะ ถ้าทดลองจนเป็นที่หมดความตื่นเต้นแล้ว ต่อไปเวลาใครถามอาจจะเลือกตอบ "งาน" อื่นที่ดูเป็นคนมีกะตังค์กับเขาดูบ้าง ว่าผลการทดลองจะออกมาในทรงไหน
#siamstr