ไก่ในเล้าหลังบ้านเป็นเพศเมียทั้งหมด เนื่องจากเราเลี้ยงเพื่อเป็นปสุสัตว์ ไม่ใช่สัตว์เลี้ยงสวยงามแก้เหงา แม้เราจะเลี้ยงปล่อยให้วิ่งเล่นคุ้ยเขี่ยรับแดดตามธรรมชาติของเขา แต่เราก็ล้อมรั้วจำกัดพื้นที่ และมอบ "เสรีภาพ" ให้ตามที่ central planner อย่างเราเห็นสมควร
พลเรือนไก่ทุกตัวแม้จะมีเจตจำนงเสรี (บางตัวบินหนีออกมาบ่อยมากจนต้องเสียเงินล้อมรั้วใหม่ให้สูงขึ้น) แต่ก็มีหน้าที่ชัดเจนในการสร้าง productivity เป็นไข่ให้เหมาะสมกับทรัพยากรที่เราลงทุนไป และเชื่อผมเถอะ เมื่อท้องหิวมาก เมื่อผมเปิดประตูให้ออกมาสู่อิสรภาพ ไก่เกือบทั้งหมดไม่เดินออก แต่เลือกจะเดินกลับสู่คอกกินอาหารอันแสนสะดวกสบายภายในรั้วของรัฐไก่แห่งนี้
ผลประกอบการและกำไรที่ได้จากการ "อำนวยความสะดวก" ให้พลเรือนไก่มีที่นอนที่ปลอดภัยจากสัตว์ร้าย มีที่วางไข่และที่เล่นที่เพียงพอ พร้อมมีน้้ำและอาหารเสิร์ฟถึงเล้าในลักษณะ "รัฐสวัสดิการ" ให้อย่างเท่าเทียมกันทุกตัว (เฉลี่ยกินวันละ 120 กรัม/ตัว) คือไก่ทุกตัวมีส่วนร่วมในการผลิตไข่รายวันได้อย่างเหมาะสมกับ time & energy ที่พวกมัน (และผม) ใช้ไปในแต่ละวัน
### ไก่ทุกตัวเท่าเทียม แต่ไก่บางตัวเท่าเทียมกว่า
เมื่อรัฐไก่ในระบอบสังคมนิยมดำเนินไปได้สักระยะ กลไกตลาดเสรี (เท่าที่อำนาจรัฐอนุญาต) ก็เกิดขึ้น มีไก่บางตัวแข็งแรงอ้วนท้วนสมบูรณ์หงอนแดงแปร๊ดยิ่งกว่าตราค้อนเคียว และมีบางตัวร่างกายไม่แข็งแรงเท่า จึงถูกไก่คุณนายเฉิดฉายทั้งหลายไล่จิกตีแย่งอาหาร จนสุดท้ายก็ยิ่งอ่อนแอและผอมโซลงไปเรื่อย ๆ ซึ่งพอกินไม่เพียงพอ ไก่โซย่อมไม่สร้างผลผลิตไข่รายวัน
ผมจงใจปล่อยให้มันโดนจิกตีอยู่เช่นนั้น ไม่มีการมอบ "รัฐสวัสดิการ" อาหารพิเศษและคอกกินพิเศษที่ปลอดภัยให้แก่มัน
### แต่ทว่า Big Brother is watcing you.
รัฐไก่ของผมมีวงจรปิดเพื่อสอดส่องดูแล "ความปลอดภัย" ให้พลเรือน และมีผู้นำของฟาร์มที่ทำหน้าที่กำหนดนโยบายรัฐ และทำหน้าที่เป็น lender of last resort ควรช่วยเหลือรัฐไก่ทุกครั้งที่มีปัญหา (ให้เงินซ่อมรั้ว ให้กู้ยืมค่าอาหารไก่ ฯลฯ)
ผู้นำสูงสุดยกหูโทรสั่งการผมว่าให้ทำการ bail out ไก่โซดังกล่าวมาดูแลพิเศษในสุ่มนอกเล้า โดยให้มอบ "รัฐสวัสดิการไก่" ให้กับไก่ปวกเปียกตัวดังกล่าวเป็นที่พักที่ปลอดภัยในสุ่มที่มีทั้งคอนและแกลบให้คุ้ยเขี่ย มีหลังคาพลาสติกบังแดดลม และมีการจัดหาอาหารและน้ำสะอาดให้เป็นพิเศษ
การบริหารจัดการทรัพยากรจึงถูกบิดเบือน ปกติผมใช้เวลาดูแลไก่และเก็บผลผลิตไม่เกิน 20-30 นาทีต่อวัน กลายเป็นต้องเพิ่มมาอีกราว ๆ 2-3 นาทีในการบริการไก่โซดังกล่าว (และเวลาอีก 15 นาทีมาเขียนโน้ตนี้ถึงมัน)
รัฐไก่ที่มีพลเรือนทำหน้าที่เต็มประสิทธิภาพของมันมายาวนานตามขอบเขตเสรีภาพที่เรามอบให้ บัดนี้กลับมีอำนาจรัฐเข้ามาแทรกแซงกลไกตลาดเสรีจนผิดเพี้ยน เพราะไก่โซดังกล่าวไม่อยู่ในสภาพที่จะสร้าง productivity ใด ๆ ให้กับรัฐได้ เป็นชนชั้นกาฝากที่กัดกินและเบียดเบียนทรัพยากรไปอย่างไร้ประโยชน์
ไม่ได้ต่างอะไรกับพวกสมองบ้องตื้นและขี้เกียจสันหลังยาว ที่เอาแต่เรียกร้องรัฐสวัสดิการ แทนที่จะคิดจัดการรับผิดชอบชีวิตตัวเองให้เป็น
จบบทเรียน #รัฐไก่ สั้น ๆ จากหน้าเล้าไก่
สวัสดีครับ
#siamstr
#siamstrOG