Win Vee on Nostr: โน้ตนี้ไม่มีรูปและ ...

โน้ตนี้ไม่มีรูปและ เป็นเสียงที่เกิดขึ้นในหัวผมแบบบริสุทธ์จริงๆ มันเป็นตัวตนของผมและไม่ได้มีเจตนาไม่ดีใดๆครับ
#siamstr #korat102

เหนื่อยก็เหนื่อยงานก็เข้าเสือกต้องปั้นตัวเองมาเขียนโน้ตรีวิว korat102 อีก กูจะทำ ทำไมวะเนี้ย ทุเรศเปล่าวะมารีวิวงานตัวเอง มึงก็ให้สังคมเขาตัดสินไปดิ ไอสัส แต่ไม่ได้วะ มันก็มีความรู้สึกดีๆที่กูอยากจะแชร์ไง เดี๋ยวปล่อยนานไปกว่านี้ ความรู้สึกที่อยากจะเล่า ความ hype ที่มันอยู่ในกระแสความรู้สึก จะยิ่งจางหายลงไปเรื่อยๆ แล้วกูก็จะลืมอารมณ์เหล่านี้ไปในที่สุด มึงจะมาเสียดายทีหลังไม่ได้นะไอวิน
เริ่ม!
กุขอตอบคำถามที่ทุกคนชอบถามก่อนว่า ไอเหี้ยทำไมมึงถึงจัดงานนี้วะ เอ้าไอสัส มึงจะฟังจริงเปล่ากุเล่ายาวนะ
กูขอย้อนไปตั้งแต่ korat101 เลย พี่ตั้มแกพูดประโยคที่ทำให้กุตั้งเป้าหมายขึ้นมาในตัวกุเองเสียอย่างนั้น ทั้งๆที่ก็ไม่รู้ว่าแกหวังจริงแค่ไหนหรือเปล่า คือ แกอยากให้งานมีตอัพเนี้ยเกิดขึ้นได้เองโดยที่ไม่ต้องมีแค่ทีมไรท์ชิฟท์ทำไง เออ แค่นั้นแหละไอสัส ประโยคสั้นๆที่แกพูดมา ฝังใจกูมาหลายเดือน เพราะกูมีความรู้สึกดีๆที่ได้จากคอมมูนี้ และอยากทำเหี้ยอะไรขึ้นมาบ้างสักอย่าง จะเพื่อชื่อเสียงหรือห่าอะไรก็ตอบไม่ถูก แต่กูอยากทำบางอย่าง
East101 ไอสัสกูติดธุระ ไปไม่ได้ แล้วคนแม่งลงชื่อไปอย่างเยอะ กุรู้สึกเสียดายเหี้ยๆเลยจะบอกให้ ฝังใจกูเข้าไปอีก ตอนงานกุไปแมงไปกันสี่คน อีกงานสี่สิบกว่าคนปะ เยดเข้ กูพลาด!
North101 กูได้ไปแล้ว กูถามตารางวันเวลาตั้งแต่เนิ่นๆ เพื่อที่จะได้รีบจองตั๋วเครื่องบินและโรงแรม เพราะรู้ว่ายิ่งใกล้แมร่งจะยิ่งแพง สะใจกูชิบหาย ไปสี่วันห้าวัน เต็มอิ่มเหี้ยๆ คนพลังหมดง่ายอย่างกู ไม่ต้องกลัวเลยว่า กูจะคุยกับคนครบไหม เพราะวันรุ่งขึ้น กูมีโอกาส ได้คุยกับคนใหม่ๆทุกครั้ง นี่มันก็ข้อดีของการจัดงานมีตอัพหลายวันสินะ ฟินเหี้ยๆ
Halving Party 2024 ควยไรใครเขาสนใจกันว่าบิทคอยน์มันจะยังไง กูแค่อยากเจอเพื่อน นั่งฟังนั่งคุยพอ ไอสัสบิทคอยน์แมงก็เหมือนเดิม มึงไม่รู้เหรอ บล็อกที่ 840,000 มันจะมีฮาฟวิ่งอะ ก็รู้ไง เพราะฉะนั้น กุอยากไป คือเจอคนเท่านั้นเอง ไอสัส พอถึงเวลาเป็นไงละ คืนเดียว กับคนหลายร้อยคน แค่กูจะขอทักทายเจอหน้าเพื่อนใน nostr แมร่งก็ไม่ครบละ ถามชื่อเสร็จลืมหน้า มองหน้าเสร็จลืมชื่อ อ่าวไอสัสใครวะ เพิ่งเจอตอนหันหน้า หันหลังเมื่อกี้เอง ควยเอ้ยยยยย รมณ์ค้างสัสๆ พูดตรงๆ
..................................
แล้วมันก็มีความคิดขึ้นมาว่า กูอยากเจอเพื่อนๆอีกอะ มันไม่พอ มันหิว มันกระหาย สิ้นเดือน เมย ผ่านจากงานฮาฟวิ่งไปไม่กี่วัน กูก็หาญกล้า ทำการปรึกษากับ พี่เป็ด พี่ตั้ม พี่จิงโจ้ และเอ็ม ว่ากูจะจัดงานมีตอัพโคราชอะ เอาไงดีวะ มันควรไหม สนใจไหม หรือยังไง กูถามก่อน เดวล่ม กูจะดูไม่ดี กูหัวเน่าจั่วโน้ตโง่ๆ ไอสัสเอ้ยกุโคตรถือตัวเลยจริงๆ

อะสุดท้ายกูจะจัด ละไอเหี้ยเอ้ย มีคำเตือนสารพัดและเราก็รู้เลยว่า ถ้ามึงเป็นคนจะจัด มึงยุ่งแน่นอน มึงไม่ได้ทำตัวว่างๆ ทำอะไรที่อยากทำเหมือนตอนมึงไปงานอื่นๆก่อนหน้านะเว้ย แต่แล้วไง กูก็ตัดสินใจจะทำอะ มันเสี้ยน รู้สึกพลังมันมา ไม่ทำไม่ได้แล้วกูฝันมานาน
ระหว่างจัดแมร่งก็มีปัญหาสารพัด ซึ่งแม่งไม่รู้จะมาบ่นตรงนี้ทำไม คนเขาอยากมาอ่านสิ่งที่มันทำให้เขาแฮปปี้ ไม่ได้อยากจะมาเสพอะไรกระชากหัว แต่กูก็ต้องระบาย เพราะมันคือความรู้สึกจริงๆที่เกิดขึ้นที่อยากจะแชร์ ใครจะจัดงานนะ มึงเตรียมตัวเลย ไอคนจะมางานอะ มีทุกแบบ เรื่องเริ่มตั้งแต่ตอนจะลงชื่อ อันนี้กูเข้าใจได้ มันก็ต่างคนต่างพ่อต่างแม่ แต่ปัญหาเลยคือ กุอยากรู้จำนวน กุจะได้จัดที่พักถูก จัดอาหารถูก ไอสัส มันไม่ใช่แบบงาน north เปล่าวะ เขาบอกเวลางาน สถานที่ว่ากันทีหลัง ที่พักมึงหากันเอง ไอเขาใหญ่ปากช่องมันไม่เหมือนกัน มันมีเวลาคืนเดียว กูก็ต้องหาแหล่งมั่วสุมให้พวกมึงได้กระจุกตัวอยู่ด้วยกัน ในสถานที่หนึ่ง ไม่ต้องออกไปไหนทั้งนั้นอะ ข้างนอก มีแต่ป่ากับพืชไร่ อยู่แมร่งกันในพูลวิลล่านี่แหละ เวลาน้อยจะตายห่าอยู่แล้ว

ไอพูลวิลล่าก็ เรื่องเยอะ ขู่นู่นนี่ จะปรับนู่นนี่ กูก็แบกมันเข้าไป ไม่มีใครรู้หรอก กลัวจะแก้วแตก กลัวของจะเสียหาย ไอสัสเอ้ยกูดูถูกคนจะมาร่วมงานกูตั้งแต่ยังไม่เริ่ม 555+ ควยถอกจริงๆ สลัดเรื่องนี้ทิ้งออกไปจากหัวได้ ก็ต้องมานั่งคิดอีกว่า อาหารแดกอะไรกันดี ทุกคนตอบเหมือนอาร์ตตัวแม่เลย อะไรก็ได้!!!! ควย!!! กูต้องการคำตอบช่วยกูนึกดิ้ ตอบแบบนี้ ซื้อขนมปังปลาให้แดกแม่มหรอก 555+

พิมพ์จนเมื่อยนิ้ว กูยังไม่รีวิวเข้างานอีก เออ กูเริ่มรีวิวตรงนี้เลยก็ได้ ปรับมู้ดแปป....
12 กค.
เช้านี้ตื่นเต้นเหี้ยๆ มีของที่ต้องไปเตรียม เช่นเนื้อวัว 8 กิโลกรัม ที่บอกญาติไว้ว่า มึงห้ามเบี้ยวกุนะ กุไม่ได้สั่งมาแดกเอง กูจัดงาน กูแบกหน้ากูไว้อย่าให้พลาด ไม่งั้นเคือง ตอนบ่ายกูต้องรับแขกอีกนะ พี่เจน กับ โบว์มาพักค้างที่นี่ก่อน ไอสัสกูไม่เล่าดีกว่าวะ กุอยากเล่างาน มีตอัพแล้วอะ เอาเป็นว่ามาเจอกันก่อนหนึ่งวัน คุยนู่นนี่ไปเรื่อย ทำความรู้จักครั้งแรกที่ได้เจอ กินข้าวเย็นด้วยกัน ส่งกลับโรงแรม พอและไอเหี้ย กลับมาถึงบ้านคืนนั้นกูก็นอนไม่หลับตามคาด จะบิ้วห่าอะไร จะฟังเพลงช่วยหลับ จะปิดทุกอย่างอะไรแล้วก็ไม่หลับอยู่ดี มึงเตรียมตัวไว้เลยนะไอคนจะจัดอะ กูขอเตือน!

ถึงเวลาที่พวกมึงรอคอยแล้วเลื่อนลงไปอีกหน่อยนึง นิ้วไม่กุดหรอกสัส

13 กค.
ตื่นแต่เช้าเลยไอห่าเอ้ย นั่งทำเช็คลิสต์ลืมของอะไรไหม เอาอะไรใส่รถแล้วบ้างครบหรือยัง นึกขึ้นได้ว่าจิ๊บจะนั่งรถไฟมาเอง หวังดีกลัวเขาเดินทางลำบาก ก็ติดต่อหลังไมค์ไป มากี่โมงเดวไปรับพาไปร้านกาแฟจุดนัดพบกันดีกว่า พอไปรับเสร็จ ก็ไปถึงกำหนดการณ์ก่อนเวลา ลุ้นก็ลุ้น ร้านกาแฟนี้เลือกยากเหี้ยๆพวกมึงรู้ไหม ห่างที่พักสัสๆทำไมกูต้องเลือกที่นี่ ก็แมร่งมีหลายปัจจัยชิบหาย พวกมึง มันไม่แดกข้าวเช้ากัน ร้านกาแฟเขาใหญ่มีแต่คนมาถ่ายรูปทำคอมเท้น เดี๋ยวพวกมึงก็ไม่พอใจอีก ราคาก็แพงชิบหายค่าครองชีพแถวนั้นกูนึกว่าไปทองหล่อ ไอห่าเอ้ย เอ้ากูเลือกร้านนี้ในเมืองก็ได้ ที่จอดรถแมร่งก็เยอะดี แต่ที่นั่งห้องแอร์น้อยหน่อยนะ สรุปพวกมึงนั่งข้างนอก ก็ไอเหี้ยตอนกูมาแจ้งร้านมันหน้าร้อน ตอนนี้หน้าฝน โชคดีไปฝนไม่ตก อากาศก็พอโอเค นั่งคุยกันข้างนอกกันไป คนก็ทยอยมา กูก็พริ้มใจชิบหาย ระบบมันเริ่มทำงานแล้ว สิ่งที่กูฝันไว้มันใกล้กลายเป็นจริงแล้ว กูมีความสุขข้างในลึกๆ แต่ตอนนั้นมันไม่ได้แสดงออกหรอก สัส เพราะกูต้องปั้นตัวขึ้นมา กล่าวคำแสดงต้อนรับพวกมึง ทำหน้าที่เป็นผู้พูดบ้าง ผู้ฟังบ้าง นั่นแหละมันเกิดขึ้นเองกูก็ไม่รู้ตัวหรอกนะ 555+ เออแล้วมันก็มีคนหิวตามที่กูคิดนั่นแหละ ย้ายตูดย้ายดากกันไปแดกร้าน อาหารที่กูจัดไว้อย่างว่านอนสอนง่ายกันทุกคน กูก็สบายใจสัสๆ ไม่มีใครเรื่องมากเลย ทุกคนดูแลตัวเองกันได้หมด ก็โตกันหมอยหงอกแล้วบ้าง กำลังจะหงอกบ้าง เสียส่วนใหญ่

ไปๆๆๆขยับไปถึงตอนไปที่พักเลย เวลาประมาณบ่ายสอง กูมาถึง ก็ โทรหาเอ็ม ขอบคุณไว้ก่อนเลย ที่พยายามเสนอตัวช่วยตลอดเวลา แต่ด้วยที่มึงติดลูกกูก็เข้าใจ ไม่ได้จะว่าอะไรเข้าใจทุกอย่าง เออนั่นแหละ โทรให้มึงออกมาช่วยยกของ อาหารเข้าไปในที่พักหน่อย ตอนนั้นใครอีกคนมาช่วยยกวะ กุลืมขอโทษนะ ยุ่นปะ หรือบี ช่างแมร่งเหอะลืมแล้ว กูมึนๆ
................ ถึงเวลาทวงค่าที่พักสำหรับคนที่ริอาจย่างกรายเข้าในวิลล่าแห่งนี้ 555+ สถานการณ์ที่กุคิดมากชิบหาย มันไม่ชินกับการทวงเงินคนหรอกนะ เออนั่นแหละมันเป็นสิ่งหนึ่งที่กูต้องทำแหละนะ ทวงๆเงินอยู่คนก็มาทยอยจ่ายกันอย่างว่าง่าย ไม่มีใครขัดขืนแต่อย่างใด กูมองนาฬิกา บ่ายสองครึ่งกว่าแล้ว ไอเหี้ย มันมีกิจกรรมพี่เป็ดตอนบ่ายสองครึ่งนี่หว่า เลทแล้ว ชิบหาย หันไปมองดูห้องที่จะจัดกิจกรรม ลักษณะเหมือนยังไม่เริ่ม กูก็รีบจัดแจง ให้เรียบร้อย ระหว่างนั้น พวกเด็กๆ ลูกใครไม่รู้มากระโดดน้ำเล่นสระ กูเห็นแล้วอยากจะไปเล่นขึ้นมาทันที แต่ไม่ได้ กิจกรรมของพี่เป็ดต้องมาก่อน กูตั้งใจและตื่นเต้นมาหลายวันแล้วกับกิจกรรมลับๆนี้ที่พี่แกจะจัด กิจกรรมทำให้กูเหนื่อยตามคาด ได้อะไรเยอะดี พลิกล็อคในสมอง ความคิดตัวเองสุดๆ ถึงแม้จะตั้งใจกับมันมากๆ แต่การตั้งใจกับอะไรที่มากเกินไป ทำให้เกิดความยึดถือมั่นในตัวเอง เมื่อเกิดเหตุการณ์ที่ทำไม่ได้ดั่งใจขึ้นมา ก็ช็อคไปดิ เซอร์ไพรส์ตัวเองไป ทั้งๆที่กลับมาคิดถึงตอนนี้ ไอเหี้ยเบาเสียยิ่งกว่าขี้หูบนคอตตอนบัท
ทุกๆคนเริ่มทยอยมากันเรื่อยๆ ต่างคนต่างทำความรู้จัก เล่นน้ำในสระน้ำบ้าง คุยตรงโต๊ะกินข้าวบ้าง ทั้งในและนอกห้องแอร์ ทุกอย่างเกิดขึ้นเองโดยธรรมชาติโดยที่กูยังคงทำหน้าที่ทวงหนี้ ทวงตัง พร้อมต้องคอยถามคำถามเดิมๆทุกครั้ง รับขนมจีบซาลาเปาเพิ่มไหมคะ /// ไม่ใช่ ไอเหี้ยนี่ก็ติดเล่นมุกจัง //// “จ่ายเป็น fiat หรือไลท์นิ่งดี ถ่ายจ่ายไลท์นิ่งลด 10% และมีโอกาสลุ้นของรางวัล” นั่นแหละ กุพูดปากจะแหกไปถึงหูหวีแล้วมั้ง ยี่สิบสามสิบคนได้ 555+
บ่ายสามกว่าๆ แม่ครัว ซึ่งเป็นพี่สะใภ้ ที่แกรับทำอาหารให้คนในอำเภอมาตั้งแต่กูจำความได้ งานบวช งานศพ งานแต่งไรพวกนี้ แหละ แกโทรมาว่า มาถึงแล้วจอดรถตรงไหน เอ้านัดไว้สี่โมงเย็น มาถึงก่อนเวลาเสียเยอะ กูก็ต้องไปจัดการต่อ แต่แกมาเร็วเสียก็ดี ใจกูอยากเล่นน้ำในสระเหี้ยๆแล้ว เหนื่อยยยยยย 555+ จัดแจงอาหารมาวางเรียบร้อย มองหาคุณริท แจ้งเจตจำนงค์ ผมฝากเนื้อด้วยนะครับ พูดไปสั้นๆ พี่แกตอบรับอย่างดี กุไปละ ดูว่าทุกอย่างเรียบร้อย ถอดเสื้อ ถอดกางเกง เปลี่ยนเป็นชุดว่ายน้ำแล้วก็ ปีนขึ้นสไลเดอร์ ไปเหมือนกูจะหนีอะไรสักอย่าง เพื่อไปปลดปล่อยตัวเองเสียอย่างนั้น

ตู้มมมม ลงสระเสียที มีความสุขเหี้ยๆ กุไม่ต้องคุยกับใครแล้ว กูสังเกตมองพวกเขาเป็นช่วงๆ ทุกคนเป็นระบบอัตโนมัติ ดูแลกันเอง พูดคุยตามอัธยาศัย บนสระมีกูกับลูกพี่แชมป์ และพี่แชมป์ที่กำลังเล่นน้ำก็ชวนคุยอย่างเป็นกันเอง รวมถึงลูกแกด้วย น้องน่ารักมาก ไม่กลัวผู้ใหญ่เลย คุยด้วยฉะฉาน ทำให้กุไม่ต้องพยายามมากนักในการทำให้เด็กคุยด้วยเข้าใจใช่ปะ
กูลอยตัวบ้าง ดำน้ำบ้าง เพราะน้ำในสระนั้นอุ่นกว่าอากาศข้างบนที่เริ่มมีเคล้าเมฆเหมือนฝนจะตก แต่มันก็ไม่ได้ตก เล่นน้ำไปมา จนเหมือนตัวเองได้ชาร์จพลังอย่างเต็มที่ ประมาณหนึ่งชั่วโมงมั้ง นิ้วมือนิ้วตีนเริ่มเปื่อยอะไรๆก็เริ่มเปื่อย ขยับตัวขึ้นจากสระใหญ่ไปบ่อจากุชชี่ ได้คุยกับพวก บี และคนอื่นๆบ้าง ตามประสา จนถึงตอนที่พี่เป็ดยกเนื้อที่ย่างมาให้ใส่ถ้วย ความหิวก็เข้ามาทันที แมร่งยังไม่ได้แดกไรเลยวันนี้นอกจากกาแฟเมื่อเช้า ครั้นเมื่อสิ่งที่ห่วงนั้นได้ปลดออกจากบ่า ความผ่อนคลายเข้ามา ท้องก็หิวทันที กูรีบลุกเข้าไปที่ห้องหยิบมาเสื้อ แล้วก็ไปร่วมวง เตาปิ้งย่าง ณ เวลานั้น เจอ พี่เจน โบ ขิง ริชเชอ และก็พี่เป็ด กำลังทำอาหารให้ทุกคนได้แดกอยู่ จุดนั้นก็คือ กูจะแดกด้วยแล้ว ไม่ช่วยไรแล้วนะ ใครเผลอมาขอให้ทำไรตอนนั้นต้องมีขุ่นใจบ้างอะ แต่ถามว่ากูจะทำไหมก็คงทำแหละ เฮ้อ

บรรจงใช้นิ้วมือจ้วงเนื้อที่ออกจะดิบไปเสียหน่อยสำหรับกู แต่ว่าก็นะ แดกได้หมดอะ หิวชิบหาย จ้วงๆๆๆ แมงวันก็เยอะเหี้ยๆจังหวะนั้น 555+ ใครอยู่ในเหตุการณ์จะเข้าใจดี แดกไปปัดไป สักพักเริ่มหนาวไง ตัวเปียกอยู่ มวลเมฆหนาๆนั้นบังแสงแดดแทบเกลี้ยง อากาศเริ่มเย็น จะเข้าไปนั่งเม้ากับพวกขี้เมาในห้องแอร์ก็ดูจะไม่สะดวก แต่เจ้ากรรมฝนเสือกปรอยลงมา ทุกคนต้องย้ายมาในห้องแอร์ทั้งหมด ไอเหี้ย อย่างกับมดแตกรัง เสียงดังเหี้ยๆ บอกกับตัวเอง กูจะเป็นไมเกรนมั้ย ยังไงไม่รู้สุดท้าย เปิดประตูออกไปข้างนอกทนไม่ไหว อ่าวฝนหยุดตกแล้วนี่หว่า มันหลอกเรา ก็เลยเดินขึ้นไปบนดาดฟ้าของตึก โดยมีพี่เป็ดขึ้นมาด้วย สักพักคุณยูก็ตามขึ้นมา และ พี่เอ็ดดี้ คุณบี และต่างๆนาๆ แสงพระอาทิตย์ใกล้ตกเปลี่ยนท้องฟ้าเป็นโทนสีส้ม บวกกับสถานที่ข้างที่พักเป็น ที่เขาไถไร่ไว้รอลงปลูกอะไรสักอย่าง ซึ่งมันเป็นดินแดง โทนสีเข้ากันกับท้องฟ้าตอนนี้ยิ่งนัก มองไปไกลอีกหน่อย เห็นวิวภูเขาลักษณะมีดอีโต้ ซึ่งโคตรซิกเนเจอของแถวนี้เลยนะ ความชิลเริ่มกลับเข้ามาอีกครั้ง นั่งกันอยู่สักพักมันก็เป็นธรรมดา คนนู้นเปิดหัวคุยเรื่องนี้ที เรื่องนั้นที ผมจำไม่ได้แล้วละว่าคุยหรือฟังอะไรไปบ้าง แต่รู้ว่ามันเป็นช่วงเวลาดีๆ ที่ผมเสพความสุขสุดๆ นั่งสักพัก หนาวอีกแล้ว ลืมไปยังใส่กางเกงไหว้น้ำอยู่ ทนไม่ไหวต้องปลีกตัว ขอไปอาบน้ำอาบท่าให้เรียบร้อยก่อน ตอนนั้นเวลาประมาณ 1 ทุ่มมั้ง ผมปลีกตัวเองออกไปพักใหญ่ อาบน้ำแล้วตัวลื่น สบายตัวสุดๆ หายเหนื่อยไปเยอะเลย เกือบเผลอหลับบนเตียงไปด้วย ออกมาจอยกับทุกคนอีกทีน่าจะสองทุ่มกว่าๆจำไม่ได้แล้วว่ายังไง แต่มันเกิดการแยกกลุ่ม คือกลุ่มห้องแอร์ข้างล่าง ที่ร้องคาราโอเกะกันสุดๆ พร้อมกับเหล่าเด็กๆตัวน้อยและแม่ๆ ที่นั่งเฝ้าลูกๆ ปล่อยให้พ่อนั้นๆ ขึ้นดาดฟ้าไปนั่งเสวนาภาษาบิทคอยน์เนอร์กันข้างบน 555+ บรรยากาศข้างบนคืนนั้นมันน่าจดจำสุดๆเลยนะ คุยรวมกันกลุ่มใหญ่ แล้วก็แตกเป็นกลุ่มเล็กๆ มีลมพร้อมอากาศเย็นสดชื่นปะทะ ผมคิดอยู่เนืองๆว่า โชคดีจังเลย ฝนมันไม่ตกอะ เพราะก่อนจัดงานเฝ้าสังเกตทุกวัน มันตกทุกวันจริงๆ วันนี้แมร่งฟ้าฝนเป็นใจวะ 555+ กูฟินอีกแล้วสินะที่ทุกอย่างมันราบรื่นไปเสียหมด ตามที่ตัวเองเข้าใจ
มีบางช่วงหิวน้ำบ้างก็ต้องลงไปห้องแอร์ข้างล่างไปเอาเสบียง ภาพที่เห็นคือ เพลง วัดใจ ของซิลลี่ฟูลกำลังเล่น แล้วเหมือนซุปกับนิกกี้ ถือไมค์ พร้อมส่งเสียงว่า มึงวัดกับกูเปล่า! วัดดิ! มาดิ! แล้วแมร่งก็ทำท่าจะรูดซิบกางเกง (มึงจะวัดควยกันสินะ) ผมนึกได้ทันที พี่จิงโจ้แมร่งเข้ามาจะรูดซิบด้วย กูก็ตะโกนเสียงดัง “ทำเหี้ยไรเนี้ย!” 555+ เป็นภาพจำฮาๆในคืนนั้นที่กูจำได้ตราตรึงยิ่งนัก สงสารพี่ริทเชอต้องมาเจอคนพวกนี้ เฮ้อ
(พิมพ์ยาวเกินงานเข้า หายไปชั่วโมงนึงฟีลลิ่งหาย นึกขึ้นได้ ขอบคุณพี่แชมป์ก่อนดิ้วะ ทำของมาแจก ซองจม.ทอดกฐิน พร้อมสติกเกอไว้รีดติดเสื้อ ผลงานศิลปะของแกน่ารักมากๆ พี่แชมป์ใจดีสัดเลยครับ หล่อเหี้ยๆ ชมจริงๆนะ)

กี่โมงแล้ววะตอนนี้ ดึกประมาณหนึ่งแล้วละ ที่ดาดฟ้าเริ่มแยกกลุ่มคนพูดคุยกันออกเป็นกลุ่มย่อยๆ ตามความสนใจของแต่ละคน บรรยากาศดีมากๆ มีโอกาสได้ร่วมวงสนทนา เหล่าจิตวิญญาณอีกครั้งมี ยู พี่เจน พี่เป็ด และโบ ดีเทลลึกมากเยอะมากแต่ซิมเพิลสุดๆ งงปะ เอองงไปเถอะ กุเอามาพิมพ์อธิบายคนอ่านไม่ไหวเหมือนกัน แว้บลงไปห้องข้างล่าง ร้องเพลงบางระจันกันและ ลงไปก็เรียกตะโกนออกไป หวี หวี หวี!! ผมก็ยกนิ้วกลางให้ควยไปทีนึง เพราะรู้ว่าพวกมันชอบ 5555+ ซึ่งก็ส่งเสียงลั่นสนุกสนานกันไป พอเดินขึ้นมาอีกที ทีนี้พบว่าพี่เอกมาร่วมแจมแล้ว นั่งคุยเรื่องโร้ดทริป มอไซค์ มีพี่เป็ดที่นอนพื้นมองฟ้าและ เหมือนกำลังชิลกับบรรยากาศสุดๆ โบก็ฟังอยู่อีกด้านหนึ่ง แล้วผู้ชายใครอีกคนว้า คุณจิ๊บเปล่านะ นั่งวงฟังด้วย พี่เอกเล่ามันเหมือนเคย สนุกสนานเฮฮากันไป จนผมเริ่มสติเลอะเลือนเพราะง่วงเหี้ยๆ บอกกับตัวเองไว้ตั้งแต่ก่อนงานเริ่มว่า ต้องนอนก่อนเที่ยงคืน กลัวตื่นไปเดินเขาวันรุ่งขึ้นไม่ไหว กลับเข้ามาที่ห้องก่อนนอน ก็นั่งสมาธิสักหน่อย เพื่อให้จิตมันว่างๆ โล่งๆ ได้ยินเสียงคนเปิดประตู ไม่พี่เป็ดก็อิสรละวะมีแค่สองคน แต่ฟังจากเสียงก็พี่เป็ดนั่นแหละ จิตเราแมร่งก็คิดทันที กุออกจากสมาธิดีไหมวะหรือนั่งต่อ ด้วยความเก้ๆกังๆ ออกก็ออก ก็ทักทายแกแล้ว ก็เอาผ้าห่มมาห่มนอนทันที ไอสัส!!! ไม่หลับ ไอเหี้ยเอ้ย จนน้องอิสรเข้าห้องมา ก็รู้สึกตัวเป็นพักๆ หมอนก็โคตรสูง ปวดคอเหี้ยๆ สุดท้ายเอาหมอนออก ขอนอนราบไปกับเตียง 555+ กุนี่มันเรื่องมากจริงๆ หลับตื่นๆ ตลอดคืน แต่ไม่ได้ดูนาฬิกาและไม่มีแรง ไม่รู้กี่โมงบ้างๆฝืนหลับแมร่งไป

14 กค.
ตื่นขึ้นมาแบบง่วงเหี้ยๆ แต่รู้สึกว่านอนต่อไม่ไหวแล้ว ตื่นก่อนนาฬิกาปลุกอีกนึกในใจ มองไปที่ขอบม่านตรงประตูหน้าห้อง เออฟ้ามันมีแสงนิดๆแล้ววะ คงได้เวลาแล้วละ สรุปตื่นตีห้า ไวกว่าเดิมที่กะไว้คือ 6.20ตั้งปลุก ช่างแมร่งละกัน อาบน้ำ แต่งตัว นึกขึ้นได้เหมือนจะยังไม่มีน้ำสำหรับคนไปเดิน ขับรถออกไปหาเซเว่นใกล้ๆแถวนั้น ได้น้ำขวดเล็กมาโหลนึง คิดว่าพอแน่ๆ เดินกลับเข้ามาในโซนวิลล่า เจอพี่เป็ดอยู่บนดาดฟ้าพอดี นั่งที่โต๊ะยาวริมสระสักพัก พี่แสนก็เปิดประตูห้องออกมาแบบแต่งตัวชุดพร้อมสุดๆ ได้โอกาสทักทาย สรุปแกจะไปเดินด้วย แต่เพราะเราไม่ได้คุยกับพี่มาก่อนไม่รู้ว่าพี่จะไปด้วย+ลูกเมีย ความกังวลเข้าแทรกอีก น้ำกูซื้อมาพอไหมวะนี่ 555+ วุ่นวายชิบหาย อย่าหาจัดงานอีกนะพวกมึง เชื่อกูเถอะ รุงรังสุดๆ รวบรวมสมาชิก ออกเดินทางไปหน้าด่านอุทธยานเขาใหญ่ มีสมาชิกมา ดังนี้
หวี เป็ด เจน ยู ยุ่น โบ อิสระ แสน+เมีย+ลูกชาย เอก เนส+แฟน (นับครบไหมนะ)
ออกเดินทางได้ มีพี่เอกที่เป็นคนนำ ผมรู้สึกดีใจมากๆ ที่เหมือนวาสนาพามาจัดๆเล่าแล้วกูก็เล่าแมร่งอีก คือกิจกรรมเดินป่าตอนแรกก็คิดไว้แหละ แต่ยกเลิกออกไปเพราะกลัวกิจกรรมแน่นเกิน และตัวเองต้องรับผิดชอบหลายอย่าง แต่พี่เอกโผล่มาจากหน่อไม้ที่ไหนไม่รู้ อยู่ดีๆก็มี nostr ทักเข้ามาลงทะเบียนชื่อด้วย เอ่ยปากชวนเดินป่าอีกแหน่ะ เสร็จกูสิงี้ ได้ไกด์นำทางฟรีๆ ได้คนจัดกิจกรรมเพิ่มให้ ทำให้งานมีตอัพมีอีเว้นเก๋ๆเพิ่มไปโดยปริยาย ขอบคุณมากๆเลยครับเนี้ย
ช่วงเดินไปก็เป็นลักษณะเดินเรียงเดี่ยวบ้าง จับคู่เม้าบ้าง ตามถนนไปเรื่อยๆ มีโอกาสได้คุยกับพี่แสนเสียที พี่แกก็เหมือนเราๆ อาจจะเข้าหาคนแรกๆไม่เก่งแต่พอได้คุย ด่า fiat รัวๆ 555+ โอเค เชื้อไม่ทิ้งแถวไอพวกเรานี่นะ เดินไปเดินมาอาการเจ็บเข่าขวาเริ่มออก ผมเดินช้าลงเรื่อยๆ จนถึงช่วงท้ายๆ ได้เกาะคู่กับพี่เจนสองคน 555+ พี่เจนทักว่าไม่ต้องรอพี่นะไหวไปก่อน ตอบกลับไปทันที อย่าคิดว่าผมฟิตนะ นี่คือหลบให้หัวเข่าไม่เจ็บอยู่ ได้เดินเป็นเพื่อนแกไปจนถึงจุดเส้นชัย พบว่า การเดินเป็นกลุ่มแรกๆ คุยกันก็ดี แต่หลังเดินแยกห่างๆผมก็ชอบเหมือนกัน มันเงียบ มันสงบ เราได้ยินเสียงป่า เสียงลม กิ่งไม้ใบไม้ เสียงแมลง เสียงนก นี่สิมันเรียกว่าถึงป่าจริงๆ ถึงแม้จะยังอยู่บนพื้นราดยางก็เหอะ หูกูพาไปกูจินตนาการไปไกลแล้ว
ขึ้นไปก็ถอดถุงเท้ารองเท้า กราวดิ้ง กันเต็มที่บนสนามหญ้า อาบแดดกันไป ข้างบนมีร้านกาแฟ นั่งพักจิบชมบรรยากาศคุยกันไปเรื่อยสัพเพเหระ ถึงช่วงไฮไลท์อีกอย่าง ใครไม่ชอบกูชอบ ช่วงโบกรถกะบะ ลงอุทธยานกลับไปที่จุดเริ่มต้น ฟินเหี้ยๆ ลมเย็นๆ วิวป่าสองข้างทาง โอ้ย รักวะกิจกรรมนี้ 555+

กลับถึงที่พัก เวลาประมาณเก้าโมงกว่าๆ รีบตรงดิ่งไปตรงเคาน์เตอร์ที่ซุปกำลังนั่งบรรจงดริปกาแฟ ไอเราก็ตกลงสัญญากับเขาไว้แล้วว่ากุจะรอชิมนะ แต่ในใจคือกุเพิ่งแดกกาแฟมาแล้วเมื่อกี้! ซึ่งปกติจะกินวันละหนึ่งแก้วเท่านั้น.... ยังไม่ทันคุยกับบาริสตา แป้งโกะก็ยื่นซองพลาสติกเล็กๆ ที่ใส่ของฝากไว้ข้างในมาให้ มันคือพริกไทยจากจันทบุรี!! แทบไม่ได้คุยกันเลย เขากลับมีของฝากมาให้ความรู้สึกเราดีขึ้นมาทันที 555+ สักพักริชก็เอาดอกบัวตากแห้งมาฝากให้กับเราด้วย และทุกๆคนในนั้นนั่นแหละ ชุมชนเรามันน่ารักงี้วะ 555+ นั่งบรรจงดื่มดำกับกาแฟที่ซุปดริปให้ ถึงขั้นต้องทำสมาธิตั้งใจชิม สัมผัสรสและกลิ่น มีมาให้เลือกถึงสองแบบ เลเยอร์รสชาตินับว่าสุดยอดจริงๆ อยากให้ไปทำแบบนี้ในงานคอนเฟอเรนซ์เลยอะ 555+

ถึงช่วงเวลาจากลาก่อนเที่ยงตรงทุกคนต้องเช็คเอาท์ สวมกอดกับทุกคนเท่าที่จะจำและทำได้ ถึงแม้ไม่ได้พูดเป็นคำออกมา แต่ผมก็โคตรดีใจมากๆที่พวกคุณทุกคนให้เกียรติ เสียเวลา เสียเงิน ลางาน มาร่วมงานที่นี่ เดินทางกันมาจากหลายที่มากจริงๆ ซึ้งใจเหี้ยๆเลยวะ และกูไม่จัดอีกแล้วนะงานห่านี่ ทำเป็นพูดดีว่าให้โอกาสคนอื่นที่อยากจัดจะได้จัด เดี๋ยวเราไปขวางเขา แต่จริงๆก็คือ กูอิ่มและพอ จบ!