แต่จำในฐานะคนที่เคยเปลี่ยนเรา…ในแบบที่ไม่มีใครเปลี่ยนได้อีกแล้ว
ผมเคยได้ยินใครสักคนเล่าถึงเรื่องนี้ไว้อย่างน่าสนใจ ว่าตลอดชีวิต เราจะได้รู้จักความรักในรูปแบบที่แตกต่างกันอยู่ไม่กี่ครั้ง
มันไม่ได้มาในจังหวะที่เราตั้งตัว
และหลายครั้ง…มันก็จากไปก่อนที่เราจะกล้าทำอะไรกับมัน
รักแรก.. มักมาในช่วงที่เรายังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองคือใคร แต่เรากลับแน่ใจอย่างประหลาดว่าคนนี้แหละใช่
เราทุ่มเททั้งหมดที่มี เพราะไม่มีอะไรจะเสีย
มันคือความกล้าหาญแบบไร้เหตุผล ความหลงใหลที่ไม่มีแผนสำรอง
และถึงสุดท้ายจะไม่ได้อะไรกลับมาเลย…
มันก็ยังคงเป็นความรักที่เรายิ้มให้ได้เสมอเวลานึกถึง
ครั้งต่อมา.. อาจไม่ได้หวือหวาเหมือนเดิมอีกแล้ว แต่มันกลับกินพื้นที่หัวใจมากกว่า เพราะมันเป็นรักที่เรากลัวจะเสียมันไป
รักที่พาเราเข้าไปในความจริง ทั้งด้านที่สวยงาม และด้านที่ทำให้ร้องไห้แบบไม่รู้จะอธิบายยังไง
มันทำให้เราเริ่มเข้าใจว่า..
ความรัก…ไม่ใช่แค่เรื่องของคนสองคน
มันคือความพยายามที่จะเข้าใจโลกของใครอีกคน
แม้บางครั้ง.. เราเองก็ยังไม่เข้าใจโลกของตัวเองดีพอ
รักแบบสุดท้าย.. อาจมาในวันที่เราไม่วิ่งไล่ตามอะไรอีกต่อไป ซึ่งมันอาจไม่หวาน ไม่เร้าใจ ไม่เล่นใหญ่
มันแค่ทำให้เรารู้ว่า...เราไม่ต้องดิ้นรนเพื่อให้ใครเข้าใจอีก
เพราะแค่ได้นั่งเงียบๆ อยู่ข้างเขา
หัวใจก็รู้สึกเหมือนบ้านที่ไม่ต้องตกแต่ง
ทั้งสามแบบอาจจะไม่เกิดกับทุกคน
บางคนเจอเร็ว บางคนไม่เคยเจอเลย
และบางคนก็ใช้ทั้งชีวิตเพื่อเรียนรู้ว่า
บางรัก…ก็เกิดมาเพื่อให้เราเข้าใจ มิใช่ครอบครอง
เพราะสุดท้าย..
ไม่ว่าเราจะเคยผ่านความรักแบบไหน
มันก็หล่อหลอมให้เรากลายเป็นเรา ในแบบที่เราเป็นตอนนี้นั่นเอง
ปล. เพลงนี้มัน Nostalgia และทรงพลังมากๆ
เลยอยากจะเขียนถึงนิดหน่อย
#IAmOkNotOk #เพื่อนสนิท
#ดากานดา #ไข่ย้อย #Siamstr