“วันหนึ่งพวกแกจะได้นั่งพูดบนเวที สภายาส้ม on stage..”
ทุกคนแสดงสีหน้าไม่ค่อยเชื่อในคำที่ผมหลุดออกไปด้วยสีหน้าที่ค่อนข้างจริงจังแม้ผมจะเมามากแล้วก็ตาม ผมคิดว่าตอนนั้นพวกเรากำลังเดินทางเข้าสู่ทาวเวอร์ที่ 3
แววตาของขิงเป็นประกาย.. จิงโจ้ดูตื่นเต้น อิสระ อาร์ม ต่างก็ร้องว้าวออกมา ในขณะที่ซุป.. น้ำตาแทบไหล
ผมชอบพูดอะไรบ้าๆ แบบนี้เอง.. หลังจากนั้นเมื่อสิ่งที่ผมพูดกลายเป็นจริง ทุกคนก็เอาแต่คิดว่าผมเป็นผู้ “หยั่งรู้”
เปล่าเลย.. ผมไม่เคยหยั่งรู้อะไรทั้งนั้น..
ผมก็แค่ต้องรับผิดชอบต่อคำพูดตัวเอง เป้าหมายที่ดูเพ้อฝันนั้น จะเป็นแรงบันดาลใจผลักดันให้เราพยายามหาหนทางไปถึงมันให้ได้.. สุดท้ายแล้วคำทำนายของผมไม่เคยกลายเป็นจริงเพราะว่าผมเป็นเทพพยากรณ์ แต่มันเป็นเพราะเราลงมือทำให้มันกลายเป็นจริงขึ้นมาต่างหากล่ะ..
เมื่อวันนี้ผมบอกกับใครหลายๆ คนว่า.. วันหนึ่งเราจะเห็นคนไทยนับหมื่นคนอยู่บน Nostr – ผมไม่ได้กำลังทำนายอนาคต แต่ผมได้กำหนดเป้าหมายเอาไว้แล้วต่างหาก และผมก็แค่ต้องหาวิธีทำมันให้เกิดขึ้นให้ได้เท่านั้นเอง.. อย่างยั่งยืน
บางคนอาจคิดว่าผมชอบรีดเค้นและกดดันตัวเองมากเกินไป เอาเข้าจริง.. ผมไม่เคยรู้สึกกดดันเมื่อต้องทำบางอย่างให้ดีขึ้นมา ผมรู้สึกสนุก มีชีวิตชีวา รู้สึกท้าทายและอยากตื่นขค้นมาทำมันในทุกๆ วัน
ในทางกลับกันผมจะห่อเหี่ยวรุนแรงหากต้องเห็นเพียงอะไรแบบเดิมๆ ไปวันๆ ..ผมเป็นคนแบบนั้น
เด็กๆ ต่างไม่กล้าจินตนการและยังไม่กล้าปล่อยตัวปล่อยใจให้หลงไปตามคำพูดของผม..
พวกเขาพึ่งได้นั่งลงจิบเบียร์เย็นๆ หลังจากจัดงานคอนเฟอร์เรนซ์ลุล่วงไปหมาดๆ พวกเขายังเห็นภาพตัวเองวิ่งเต้นเป็นมดงานไปทั่วฮอลล์.. พวกเขาเคยแค่เพียงชื่นชมคนอื่นๆ บนสื่อออนไลน์
วันหนึ่งข้างหน้าฉันจะไปนั่งบนนั้นได้อย่างไร?
“นั่นแหละคือเหตุผลที่เราต้องหาทางทำให้มันเกิดขึ้น เพราะวันนี้เราไม่รู้ว่าต้องทำยังไง ก็เพราะมันยากนี่แหละ เราจึงต้องหาวิธีทำมันให้เจอ”
ผมยิ่งพูด ยิ่งสร้างความสับสนให้น้องๆ
บางครั้งเมื่อคุณต้องเดินอยู่บนหัวแถว คุณก็แค่ต้องทำให้ทุกคนเชื่อว่า.. คุณจะพาพวกเขาทำ “สิ่งที่เป็นไปไม่ได้” ให้ “เป็นไปได้” คุณต้องหาวิธีทำให้พวกเขามั่นใจว่าพวกเขาดีพอที่จะทำมันได้ หรือดีเกินกว่าที่จะทำได้เพียงแค่นั้น..
กำลังใจและความเชื่อมั่นไม่ได้สร้างด้วยเพียงแค่คำพูด กระบวนการและแนวทางต่างๆ รวมทั้งผลลัพธ์ที่ทะยอยเกิดขึ้นบนเส้นทางผจญภัยจะช่วยเสริมสร้างสิ่งนี้ได้มากยิ่งกว่า
ผมให้มั่นสัญญากับน้องๆ ว่า..
“ถ้าพวกนายพยายามพัฒนาตัวเองกันมากพอ พี่ก็สัญญาว่าจะพยายามช่วยหาทางให้มันเกิดขึ้นให้ได้เช่นกัน.. พวกเราเป็นบิตคอยเนอร์ พวกเรายึดมั่นในปรัชญา ‘Proof of Work’ และนั่นแหละคือหนทางของพวกเรา..
จากนี้ไป.. พวกเราแค่ต้องทำให้แน่ใจว่า.. เราจะพร้อมเมื่อต้องไปนั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวนั้นจริงๆ เราจะฝึกฝนทุกทักษะที่จำเป็นเพื่อให้เรามั่นใจพอจะทำมันให้ได้ เราจะปรับปรุงพัฒนาตัวเองให้คู่ควรกับโอกาสที่กำลังจะมาถึง..”
แกร๊งงงงง!!!
เสียงชนแก้วกันโดยไม่ได้นัดหมายและมีบางคนที่ทำเบียร์หกบ้างเล็กน้อย มันแสดงให้เห็นถึงพลังความมุ่งมั่นที่กำลังลุกโชนเช่นเปลวไฟของพวกเขา พวกเขายกแก้วเข้าปะทะกันอย่างจริงจังมากๆ
นาทีนั้นผมก็แอบคิดในใจอยู่เหมือนกัน.. อย่าทำแก้วเค้าแตกนะพวกมึง.. เหอ เหอ
“ถ้าต้องทำแบบนั้นจริงๆ พวกแกจะกล้าไหม?”
มีบางคนพูดแทรกขึ้นมาว่า..
“ผมจะพยายามไม่ทำให้พี่ผิดหวังครับ”
ผมจ้องตาคนพูดไม่ต่ำกว่า 5 วินาที โดยที่ผมไม่พูดอะไร
แววตาของเขาจะบอกกับผมว่า.. นั่นแค่เพียงคำพูดสวยหรูเอาอกเอาใจ หรือ มันหลุดออกมาจากความตั้งใจของเขาจริง ๆ
“ดี!!”
ผมพูดเสียงดังออกมาเพียงแค่นั้น..
สุดท้ายพวกเขาก็พยายามพัฒนาตัวเองกันจยสามารถไปนั่งเคียงข้างอาจารย์ผู้เป็นไอดอลของตัวเองได้..
คุณต้องมีเป้าหมายเพื่อทำให้วันพรุ่งนี้ของคุณยังน่าสนใจ คุณจะออกไปใช้ชีวิตเพื่อค้นหาแนวทางไปสู่เป้าหมาย สิ่งที่คุณคาดหวังเอาเองบนความสนุกและความสุขส่วนตัวนั้น จะไม่สร้างความกดดันอะไรให้คุณ มันไม่มีกำหนดเวลา มันจะมีแค่อยากทำให้มันเกิดขึ้นไวไว..
มันเปิดโอกาสให้เราได้ค้นคว้าและเรียนรู้ทักษะใหม่ๆ
มันทำให้เราพยายามพัฒนาตัวเองอยู่เสมอ มันทำให้เราต้องทบทวนทุกการกระทำของตัวเองเพื่อหาจุดที่ยังสามารถดีกว่าที่เป็นอยู่ได้ เราจะรับฟังคำตำหนิติเตียนและเปิดรับเอาทุกคำแนะนำ เพราะเราต้องการจะดีพอที่จะไปให้ถึงตรงนั้น..
วันนี้พวกนายได้ผ่านการ Work และ Proof ตัวเองมามากพอจนคู่ควรกับสิ่งที่เกิดขึ้นในภาพแล้ว..
คนเดียวที่นายต้องขอบคุณ คือ ตัวนายเอง..
ขอบคุณตัวเองที่พยายามและจงซึมซับความรู้สึกดีๆ เหล่านั้นไป
พี่น่ะเหรอ?
พี่นั่งยิ้มและมองดูพวกนายเติบโตจากที่ไกลๆ พี่ก็มีความสุขแล้ว..
เสียดายก็เพียงแค่พี่ไม่มีคราฟท์เบียร์เย็นๆ อยู่ในมือ
การที่ผมพูดว่า.. เราจะมีผู้คนบน Nostr นับหมื่นคนที่ใช้ #siamstr มันจะไม่เกิดขึ้นเพราะผมทำนายเอาไว้หรอกนะครับ
แต่มันจะเกิดขึ้นได้เมื่อพวกเราทุกคนในคอมมูนิตี้ร่วมด้วยช่วยกัน คนละไม้คนละมือ หาทางทำให้มันเกิดขึ้น ไม่ว่าผลของมันจะช้าหรือเร็ว แต่พวกเราจะตระหนักรู้อยู่เสมอว่าเรากำลังช่วยกันทำสิ่งต่างๆ ไปเพื่ออะไร..
เราจะมีเป้าหมายให้กับตัวเองเพื่อทำให้ตัวเองทำได้ในสิ่งที่ขาด เติมเต็มทุกปัจจัยที่จะพาเราไปสู่จุดนั้น เราจะมองทุกความไม่รู้ว่าคือโอกาส โอกาสที่เราจะทำให้ตัวเองรู้แจ้ง
อย่างน้อยการไม่รู้ว่าเราไม่รู้อะไรย่อมมีคุณค่า เพราะมันจะช่วยนำทางเราไปหาคำตอบได้..
ผมก็แค่หวังจะได้เห็นทุกอย่างเกิดขึ้นและเติบโตไปข้างหน้าในแบบยั่งยืน ..ผมหมายถึงความสุขที่ยั่งยืนของสมาชิกคอมมูทุกๆ คน..
“ฝันของน้องนิ่มที่อยากทำคืออะไรคะ?”
น้องนิ่มในวันที่ยังกล้าๆ กลัวๆ ถูกผมถามแบบนี้เมื่อหลายเดือนก่อนหน้าที่จะเกิดงานคอนเฟอร์เรนซ์เสียด้วยซ้ำ..
“นิ่มอยากสัมภาษณ์พี่บิทค่ะ.. นิ่มชอบฟังพี่บิท”
“โอเค.. ถ้าพี่ทำให้มันเกิดขึ้นได้จริงๆ น้องนิ่มจะทำมันได้ใช่ไหม?”
“มันจะมีวันนั้นจริงๆ เหรอค่ะ?”
“มีสิ.. ถ้าน้องนิ่มพยายามพัฒนาตัวเองให้มากพอ….”
