ทีแรกผมกะว่าจะเขียนรีวิวงานมีตอีพเป็นคนสุดท้าย เพราะอยากจะรอให้คนอื่นเขาเขียนกันจนหมดก่อน แล้วดูว่ามันมีประเด็นไหนที่ยังไม่ถูกพูดถึงบ้าง ผมจะได้ช่วยตามเก็บให้
แต่เอาไปเอามาผมก็รู้สึกว่า.. เฮ้ย!? กูแก่แล้วนี่หว่า ขืนปล่อยเวลาไปให้นานกว่านี้ ผมอาจจะลืมบางเรื่องไปเลยก็ได้ ยังไงเสียวันนี้ก็ลางานไว้แล้วด้วย เขียนแม่งวันนี้เลยนี่แหละ
ผมคงไม่สามารถไล่เรียงเรื่องราวได้ทั้งหมด เพราะมันก็มีช่วงที่ผมไม่ได้คิดจะจำ มัวแต่เพลินจนลืมไปหมด หรือไม่ก็เมาไปเลย แต่เอาเป็นว่า.. ผมพอจะนึกอะไรออก ผมก็จะเขียนมันไปเรื่อยๆ ก็แล้วกัน ทนอ่านกันหน่อยนะครับ เพราะนี่จะต้องเป็นลองฟอร์มมหากาพย์แน่ๆ
เซอร์ไพรส์ยังไงให้โป๊ะแตก?
พวกเรา สว. บิทคอยเด้อ ต่างก็คุยกันว่า.. เราอยากจะมีเซอร์ไพรส์ให้กับน้องๆ ให้กับทุกคนใน community เราถือว่าทุกคนได้เหนื่อยกันมากมากแล้ว ผลักดัน community แห่งนี้มาเป็นเวลายาวนานแล้ว แต่ไม่เคยมีรางวัลอะไรให้พวกเขาเลย การปรากฏตัวของพวกเราอาจจะเป็นรางวัลกลายๆ อย่างหนึ่งสำหรับพวกเขาก็ได้.. เราเชื่ออย่างนั้น
นั่นคือเหตุผลที่ทำให้ผม, อาจารย์ตั๊ม และพี่อีกคน เลือกที่จะไม่บอกใครว่าตัวเองจะไปร่วมงาน แต่จนแล้วจนรอดกระแสความ Hype ก่อนที่งานจะเกิดขึ้นมันก็ทำให้เราโป๊ะแตกกันจนได้
เริ่มจากตัวผมเองที่ถูกสงสัยและซักถามว่า jakk goodday จะไม่ไปงานนี้จริงๆ หรอ? พวกเขาพยายามที่จะจับผิดผมอยู่ตลอดเวลา… อืม… นะ
เอ๊ะ!? ทำไมผมถึงดูจริงจังกับงานนี้เหลือเกิน? ผมเข้าประชุมหารือตลอดเวลาแทบทุกครั้ง และค่อนข้างคาดหวังกับงานนี้เป็นอย่างมาก พวกน้องๆ ด้วยความที่อยู่กับผมมานาน พวกเขาพอจะดูออกว่าผมต้องมีแผนการอะไรบางอย่างซ่อนไว้แน่ๆ สุดท้ายผมรู้สึกว่าผมไม่อยากให้ตัวเองกลายเป็นคนขี้โกหก ผมก็เลยเฉลยไปว่าทุกคนจะได้เจอผมที่นั่นอย่างแน่นอน
ในขณะที่ผู้ชายเสียงนุ่มก็ได้หย่อนหลักฐานเล็กๆ น้อยๆ เอาไว้ให้ฮือฮากันเล่นๆ โดยใช้ #Wherostr เขาแกล้งทำทีเป็นว่าเขาไปเที่ยวพักผ่อนกับครอบครัวที่สถานที่แห่งหนึ่ง ซึ่งถ้าใครเคยใช้งาน Wherostr มาบ้างแล้ว และลองกดจุดที่เขาปักหมุดเอาไว้ในโน๊ตนั้น ก็จะรู้ว่าปิรันย่าได้ไปรอพวกคุณอยู่ที่พัทยาล่วงหน้าแล้ว น่าจะเป็นคนแรกด้วยซ้ำที่ได้ไปถึงที่นั่น
มันมีอีก 3 คนที่ผมอยากจะให้มาที่พัทยาด้วย แต่ปรากฏว่ามาได้เพียงคนเดียว.. คนแรกคือ “พี่ชิต” ที่น่าจะเป็นคนที่อยากมามากที่สุดแล้ว แต่ดันคิวทองจนติดงานที่อยุธยาไปเสียก่อน ในขณะที่ “พี่จิม” …ผมเองก็ลืมที่จะบอกแกตั้งแต่เนิ่นๆ ทำให้แกมีนัดกับครอบครัวไปก่อนแล้ว ซึ่งเป็นอะไรที่น่าเสียดายเอามากๆ
…บางครั้ง Jakk Goodday ก็ไม่สามารถทำอะไรให้สมบูรณ์แบบได้เสมอไป
แต่มันจะมีอยู่คนนึง ก็คือ “ราชาแห่งหอย”แนั่นเอง เขารับปากว่าเขาจะมาทั้งๆ ที่ตัวเขาเองก็มีนัดต้องถ่ายทำภาพยนตร์กับลูกชายในวันที่ 2 แต่สุดท้าย “พี่เดชา” ก็เลือกที่จะเลื่อนนัดลูกชายออกไป คุณจะต้องการความจริงใจอะไรไปมากกว่านี้อีก?
และอีกคนที่เป็นเหมือนหนึ่งในผู้เสียสละเบอร์ต้นๆ ของ community เขาคือ “พี่จตุพล” โอเค.. เขาบอกว่าเขาจะมางานนี้ ทุกคนก็คงคาดหวังได้ว่าจะเจอกับอะไร เพราะพี่แกก็คงจะปิดหน้ามาอีก.. ซึ่งมันก็เป็นแบบนั้นจริงๆ แต่มันก็ดันมีเรื่องเซอร์ไพรส์เกิดขึ้นจนได้…
งานมีตอัพหรืองาน conference กันแน่?
คุณเชื่อไหมว่า.. การจัดงานมิทอัพเล็กๆ ครั้งนี้ (ซึ่งจริงๆก็ไม่ได้เล็กเลยนะ) กว่าที่มันจะเกิดขึ้นได้เนี่ย เราผ่านการหารือกันมาไม่ต่ำกว่า 5 ครั้ง นอกจากนี้ยังมีการโทรคุยกันหลังไมค์อีกไม่ต่ำกว่า 10 ครั้ง นี่มันงาน conference ขนาดย่อมๆ ชัดๆ เลยนะ
พี่ปั้ม ปณัย และพี่แชมป์ คือ 2 คนที่เอาจริงเอาจังกับงานครั้งนี้มากๆ ความทุ่มเทความตั้งใจและความคาดหวังของเขาทั้งสองนั้น บางครั้งผมก็รู้สึกว่า.. เฮ้ย.. Jakk มึงไม่ต้องเหนื่อยอีกแล้วว่ะ ในที่สุดมึงก็เจอคนบ้าแบบเดียวกันกับมึงเข้าให้แล้ว
พี่ปั้มเป็นนักวางแผนตัวจริง เขาพยายามที่จะเก็บรายละเอียดทุกอย่างให้แนบเนียนที่สุด เพื่อให้งานออกมาไหลลื่นและออกมาดี ไม่ว่าจะเป็นเรื่องสถานที่ โฟล์วงาน เส้นทางการเดินทางหรือกระทั่งเรื่องอาหารการกิน เขาใส่ใจแม้กระทั่งว่า.. มันจะเกิดอะไรขึ้นบ้างในงานครั้งนี้ และมีสิ่งใดบ้างที่เขาต้องเตรียมการเอาไว้ให้ครอบคลุมที่สุด
ในตอนนั้นผมรู้สึกว่า.. เฮ้ย!!? แทนที่คนอย่างพี่ปั้มจะได้สนุกสนานและซึมซับไปกับงานอย่างเต็มที่ ทำไมพี่แกต้องมาเครียดขนาดนี้ด้วยวะ?
มันมีไม่ต่ำกว่า 3 ครั้งที่ผมพยายามจะเตือนสติพี่ปั้มว่า.. พี่.. ผมอยากให้พี่สนุกนะ ไม่อยากให้พี่ต้องแบก ผมไม่อยากให้พี่ต้องมาเหนื่อยในฐานะพ่องานอะไรขนาดนั้น ปล่อยวาง แล้วสนุกไปกับมันเถอะ (ซึ่งผมรู้ว่าคงไม่ได้ผลหรอก)
“พี่ไม่รู้ว่า.. พี่จะมีโอกาสได้ทำอะไรแบบนี้บ่อยแค่ไหน พี่ไม่รู้มันจะเกิดขึ้นอีกไหม ตั้มให้พี่ได้ทำอย่างเต็มที่เถอะ พี่มีความสุข”
อารมณ์ประมาณว่า.. มึงปล่อยกูเถอะ ต่อให้กูตายตรงนี้กูก็ยอม กูอยากทำ อะไรประมาณนั้น..
ซึ่งมันก็โอเค.. ผมไม่ได้ถูกสอนให้ไปขัดลาภหรือขัดความสุขของใคร ถ้างั้นก็ลงเรือลำเดียวกันไปเลย มาทำกันให้เต็มที่ไปเลยดีกว่า
การที่คุณมีคนระดับ “พี่ปั้ม” มาเป็นเพื่อนคู่คิดในการทำอะไรบางอย่างร่วมกันเนี่ย.. มันนับว่าเป็นประสบการณ์แบบใหม่สำหรับผมเลยนะ เพราะก่อนหน้านี้ผมมักต้องพยายามลีด พยายามนำและค่อยๆ สอนเรื่องพวกนี้ให้กับน้องๆ ในทีม (ซึ่งน้องๆ ก็เริ่มทำกันเองได้แล้วในภายหลัง) แต่ไม่มีช่วงเวลาไหนเลย ที่ผมจะเจอคนที่ผม… ใช้คำว่าเข้าขาได้มั๊ย?
เออ.. เข้าขากันได้ขนาดนี้ (โดยไม่ได้อยู่ใกล้ชิดกัน) ผมไม่เคยเจอมาก่อน
มันเป็นความเข้าขาในแบบที่ต่างคนต่างให้เกียรติซึ่งกันและกัน.. แล้วมันก็ทำให้ทุกอย่างออกมาเป็นแบบที่เห็น ผมเรียกว่ามันออกมาดีแล้วกันนะ
อีกคนที่น่าจะเป็นเหมือน assistant ของพี่ปั้มเลยก็ว่าได้ก็คือ “คุณแชมป์”
เฮ้ย!? ทำไมคนคนนี้ถึงทุ่มเทกับสิ่งนี้มากขนาดนี้ทั้งๆ ที่เอาเข้าจริงเราก็เพิ่งรู้จักกับเขาใน Nostr นี่เอง? แต่ดูสิ่งที่เขาทำสิ.. มันราวกับว่า.. เขาอยู่กับพวกเรามาตั้งแต่ต้นแล้วด้วยซ้ำ ผมหมายถึง.. ตั้งแต่เราเริ่มสร้าง community เลยนั่นแหละ
รายละเอียดในการเตรียมงานมันมีอะไรมากกว่านี้อีกเยอะ แต่ผมคงไม่เขียนถึงทั้งหมด เพราะไม่งั้นผมจะจำส่วนที่เหลือไม่ได้เลยถ้าเอาแต่รำลึกถึงเรื่องพวกนี้ เอาเป็นว่า.. นี่แทบจะเป็นงานแรกๆ ที่ทีม RS สบายมือที่สุดแล้ว ก็เพราะ 2 คนนี้นั่นแหละครับ ผมรู้สึกแบบนั้นจริงๆ
อัศวินโต๊ะกลม
ภาพแรกที่ผมเห็นของงานก็คือ ผมมาถึงช้ากว่าใครๆ และมันมีเก้าอี้วางรายล้อมกันอยู่เป็นวงกลม ตรงกลางมีโต๊ะ มีสมาชิกนั่งอยู่ที่นั่นประมาณ 10 กว่าคนแล้ว ภาพนี้มันคืออัศวินโต๊ะกลมชัดๆ นี่นา
เมื่อผมเดินเข้าไปในงาน ทุกคนต่างเดินรุมเข้ามาจะกอดผม น่าเสียดายที่การกอดแบบหมู่คณะไม่เกิดขึ้น เพราะเมียผมดันปวดฉี่ซะก่อน ผมก็เลยต้องบอกว่าให้ทุกคนรอก่อน เสียฟีลกันเล็กน้อย จากนั้นผมก็ปล่อยภรรยากับน้องสาวผมให้อยู่กันแบบตามมีตามเกิด..
อาจารย์ตั๊ม มาถึงที่นั่นก่อนผมแล้ว และแน่นอนว่าเขาก็ได้กลายเป็นไฮไลท์ของสถานที่แห่งนั้นไปในทันที การพูดคุยกระจายกันออกไปตามวงกลมที่ถูกจัดวางเอาไว้ บางคนยังดูเคอะเขิน บางคนเข้าคู่กับคนอื่นได้อย่างลงตัว การสนทนาแตกย่อยออกเป็นหลายหัวข้อ ซึ่งนั่นไม่ใช่สิ่งที่ผมอยากจะไปกำหนดอะไรอยู่แล้ว
ผมพยายามคุยกับคนนั้นคนนี้ ถามว่าใครเป็นใครกันบ้าง ผมต้องยอมรับนะครับว่าผมจำชื่อไม่ได้ทั้งหมดหรอก ทุกคนก็รู้ว่านั่นคือข้อเสียของผม ผมถามทุกคน แต่ก็ใช่ว่าผมจะจำได้หมด
มันมีบางคนที่ไม่ได้ active อยู่บน Nostr มากนัก แต่ก็มาเข้าร่วมในงานนี้ ผมเริ่มไล่ต้อนคนนู้นคนนี้ ให้เดินเข้าไปคุย เข้าไปเริ่มทำความรู้จักกับคนอื่นๆ บ้าง
เพราะอะไรน่ะเหรอ?
เพราะผมไม่ได้อยากให้พวกเขาต้องกลับไปนั่งเสียใจที่บ้านกันในภายหลัง หลังจากตัวเองมาร่วมงานแต่กลับไม่ได้คุยกับใครเลย นี่คือโอกาสที่คุณต้องคว้า ไม่งั้นคุณจะยอมจ่ายเงินหลักพันมาเพื่ออะไรกันล่ะ?
สถานที่ซึ่งเต็มไปด้วยงานศิลปะ เต็มไปด้วยเรื่องราวที่ถูกถ่ายทอดได้อย่างน่าฟังจากคุณแชมป์ ถูกกลบไปด้วยบรรยากาศแห่งการพูดคุยที่ดูจะออกรถออกชาติระหว่างเหล่า bitcoiner ทั้งหลาย
ผมเห็นแก๊ง 3 ป. (ปั้ม, ป่าน, เปรี้ยว) ที่แม่โบบอกมาตลอดว่านี่คือกลุ่มคนที่น่าคบ และมีประสบการณ์หลายอย่างที่ควรค่าแก่การเรียนรู้จากพวกเขา ผมเห็นแก๊งกีต้าร์ที่เวียนกันเป็นนักดนตรี สลับกันเป็นนักร้อง (ซึ่งก็มีผมด้วยที่ร้องไป 2-3 เพลง) บรรยากาศตรงนั้นครึกครื้นได้อย่างไม่น่าเชื่อ
เจ้าหนุ่มนักพัฒนา “นิคกี้” ของเรา ดูท่าทางจะขี้เขินพอสมควรและถึงอย่างนั้นเขาก็หยิบกีต้าร์ขึ้นมาดีดให้ผม (หลังจากประธานซุปดูท่าทางจะไม่ได้ซ้อมมาเท่าไหร่นัก) ถึงแม้ว่าผมจะต้องสงสัยว่าทำไมมึงมีแรงดีดแค่นี้วะ ดีดให้มันแรงกว่านี้ได้มั๊ย
ทุกครั้งที่ผมเหมือนจะดุใส่นิกกี้ ผมจะรู้สึกผิดเสมอ เพราะนิกกี้จะทำหน้าเหว๋อไปพอสมควร นิกกี้คงไม่เคยเจอคนที่ห้าวกระด้างแบบผมมาก่อน.. เออ.. นั่นสินะ
ความสนุกสนานเพลิดเพลินที่คละคลุ้งอยู่ในสถานที่แห่งนั้น มันคงไม่ใช่เพราะเบียร์ที่พวกเรา Zap ซื้อกันด้วยซาโตชิเพียงอย่างเดียว แต่มันเป็นเพราะพวกเราทุกคนต่างก็รู้ดีว่า..
สิ่งที่เกิดขึ้นนี้.. พวกเราต่างเหมือนเป็นตัวแทนของชาวคอมมูนิตี้ แล้วกำลังทำในสิ่งที่มีคนอีกเป็นสิบๆ คน กำลังติดตามดูพวกเราผ่านการไลฟ์สด นี่ไม่ใช่สิ่งที่เคยเกิดขึ้นมาก่อนบน platform mainsteam มันเกิดได้แค่บนทุ่งม่วงเท่านั้น การ live สดที่เรียล no script และไม่มีผู้กำกับใดๆ ทั้งสิ้น
ผมเชื่อว่า.. ไม่มีใครสนใจกับภาพรั่วหลุดที่ถูกปล่อยออกไปผ่านการ live สดนั่นเท่าไหร่นักหรอก เพราะเขาก็รู้ว่า.. อะไรที่มันควรอาย มันจะถูกกลบด้วยความสุขที่กำลังจะเกิดขึ้น ณ สถานที่แห่งนั้นได้อยู่ดี
ผมจำเหตุการณ์อะไรที่นั่นได้อีกบ้างนะเหรอ?
สมนึกที่สุดเปรี้ยวบนนอสเตอร์ เราได้เห็นว่าเขานั้นสุดปอดเมื่อต้องออกหน้ากล้อง ทันทีที่ผมต้องการจะสัมภาษณ์เข้าออกสื่อสมนึกวิ่งหนีเร็วยิ่งกว่าแชมป์โอลิมปิก 100 เมตรนั่นซะอีก
มีโมเม้นท์ที่ผมสะกิดเรียกพี่ปั้ม กับคุณแชมป์ออกมาคุยกันด้านนอก บทสนทนารมควันที่ผมเองก็จำไม่ได้ว่าคุยอะไรกันไปบ้าง มันก็แค่คนที่หารือเตรียมงานกันมาก่อนหน้านี้ อยากจะพ่นควันใส่กันบ้างก็เท่านั้น
ส่วนที่เหลือผมคิดว่าน้องๆในทีม RS และทุกๆ คนที่ได้อยู่ตรงนั้นก็ล้วนมีความสุขกันดีอยู่แล้ว เราปิดท้ายที่การถ่ายภาพหมู่ร่วมกันและนัดแนะกันที่จะ move ไปยังสถานที่แห่งที่ 2 ที่พวกเราทุกคนต่างก็รอคอยให้เวลานั้นเวียนมาถึงได้เสียที…
พูลวิลล่าแห่งอิสรภาพ
ใครจะไปคิดว่าพูลวิลล่าที่หะแรกเห็นว่าค่อนข้างคับแคบ แต่เอาไปเอามาเป็นมันเป็นกลายเป็นสถานที่ที่กว้างมากไปเสียอย่างงั้น จนหลายคนรู้สึกเสียดายว่าทำไมตัวเองถึงเดินไม่ทั่วงาน!
พี่ปั้มได้เสียสละเมียตัวเองมาเตรียมการไว้ล่วงหน้าแล้ว แต่หลายๆ อย่างก็ยังไม่ได้เข้าที่เข้าทางเท่าไหร่ เพราะอาหารก็ยังต้องรอมาส่ง ผมไม่เข้าใจว่าพี่ทำแบบนี้กับเมียที่สวยขนาดนี้ได้ยังไง?
ทุกคนยังงงหันซ้ายหันขวาก็ไม่รู้จะเริ่มต้นยังไงดี ผมประเมินสถานการณ์แล้วปล่อยไว้ให้เป็นแบบนี้คงไม่ดี เพราะพี่ปั้มก็กำลังวุ่นวายกับการเช็คความพร้อมสิ่งต่างๆ เอาเป็นว่าผมจัดการไล่ทุกคนให้ไปเก็บข้าวของเข้าห้องตัวเอง อาบน้ำอาบท่าให้เรียบร้อย แล้วเข้าไปยัดกันในห้องคาราโอเกะนั้นซะ
ส่วนใครก็ตามที่อยากจะเป็นผู้เสียสละก็จงมายืนตรงเตาปิ้งย่างนั่นซะ เกิดเป็น Jakk Goodday มันก็ต้องทำแบบนี้ เพราะไม่งั้นการเริ่มต้นคงจะออกมากร่อย
สิ่งแรกที่ผมถามหาคือน้ำแข็งกับเบียร์ของกูอยู่ไหน?
มันได้เวลาแล้วที่ผมจะทำลายกำแพงทั้งหมดลงอย่างค่อยเป็นค่อยไป.. ผมเริ่มชวนคนนั้นคนนี้พูดคุยเพื่อทำลายบรรยากาศที่งุนงงนั้น แล้วเหตุการณ์ที่ผมได้คิดเอาไว้มันก็เริ่มเกิดขึ้น..
ธรรมชาติจะจัดสรรตัวมันเอง.. สังคมที่ไม่ได้มีผู้ชี้นำเป็นตัวเป็นตน มือที่มองไม่เห็นจะเริ่มค่อยๆ ผลักดันให้สิ่งต่างๆ ให้เกิดขึ้นไปตามระเบียบที่มันควรเป็น
เราได้เห็นเด็กอายุ 18 ที่หลายคนบอกว่าพูดเหมือนคนอายุ 80 กลายเป็นคนแรกที่กระโดดลงสระน้ำ เขาดูสนุกสนานราวกับเด็กอายุ 10 ขวบ ผมกับจิงโจ้งงมากกับสิ่งที่เห็น เฮ้ย!!? นี่คืออิสระจริงๆ หรอวะ? จิงโจ้ตอบว่า..
“แต่นั่นก็สมกับวัยของน้องมันแล้วนะพี่..”
อิสระน่าจะเป็นคนเดียวในงานที่มีพลังเหลือล้น ไปโผล่ทุกที่ทุกจุดและได้ทำเกือบครบทุกกิจกรรมที่งานของเราพอจะมีได้เรียกว่าคุ้มที่สุดแล้วไอ้คนๆ นี้เนี่ย
มีหลายคนที่เพิ่งทยอยเข้ามาสมทบหลังจากไม่ไปที่สถานที่แรก พี่แสนมาพร้อมกับครอบครัว ถ้าหลายคนจำกันได้.. พี่แสนเคยมีคดีบางอย่างกับชาวทุ่งม่วง ฟังดูอาจจะเหมือนเป็นเรื่องเลวร้าย แต่ไม่ใช่เลย.. ครั้งหนึ่งเขาเคยสะกิดติ่งพวกเราเกี่ยวกับเรื่อง privacy แล้วผมรอเวลานี้มานานแล้วที่จะได้คุยกับเขาแบบเปิดอกกันเสียที
แต่สิ่งแรกที่ผมทำเมื่อเจอพี่แสน กลับเป็นการเข้าไปสวมกอด 1 ฟอด และนั่นทำให้ไม่เกิดบทสนทนาที่ไม่จำเป็นไปโดยปริยาย
มันเป็นสิ่งอื่นที่เราพูดคุยต้อนรับขับสู้กันอย่างเป็นกันเอง พี่แสนด้วยอายุที่มากกว่าพวกเราค่อนข้างมาก ยังรู้สึกประหม่าและเหมือนระแวงบางอย่าง.. แต่สุดท้ายเมื่อคุณอยู่ต่อหน้า Jakk Goodday คุณก็ไม่มีอะไรจะต้องกลัวอีกต่อไป..
“นี่คือ Jakk Goodday สินะ..”
พี่แสนมองมาที่ผม ซึ่งก็ไม่รู้ว่ากำลังชื่นชมหรือหมั่นเขี้ยวกันแน่
“ผมนี่แหละ คนที่ท้าว่าใครก็ตามที่คิดจะปล้นอาจารย์ตั๊ม ผมจะยืนอยู่ข้างหน้ารับปืนแทนเขาเอง..”
เราต่างหัวเราะให้กับเรื่องไม่เป็นเรื่องที่พึ่งเคลียร์กันจบได้ใน 3 ประโยค ผมเห็นรอยยิ้มของพี่แสน ซึ่งผมพอใจแค่นั้นและเดินจากไปหาคนอื่นทันที
ผมต้องออกตัวก่อนว่าผมคงจำชื่อทุกคนไม่ได้ทั้งหมด แต่ผมจำหน้าได้หมด ยังไงผมก็ต้องขอโทษด้วยนะครับ
แต่ละคนหลังจากนั้นเริ่มกระจายตัวกันออกไปตามจุดต่างๆ บางคนไปนั่งคุยกันตรงโซฟาหน้าทีวี บางคนไปยืนที่บาร์ด้านใน เริ่ม Zap เบียร์ดื่มกันครึกครื้น เครื่องดื่มต่างๆ เริ่มทะยอยขายออกไปเรื่อยๆ บางคนก็ไปแทงสนุ๊ก บางคนนั่งจับกลุ่มคุยกันข้างนอก บางคนทนเสียงเรียกร้องของคลื่นทะเลไม่ไหว เดินจูงมือกันไปรับลมชายหาดก่อนที่งานจะเริ่มบันเทิงในภายหลัง
เรื่องเซอร์ไพรส์ที่สุดเห็นจะเป็นการเปิดหน้าของพี่จตุพล ผมเชื่อว่านี่อาจจะเป็นครั้งแรกเลยที่ bitcoin maxi คนนี้ยินยอมเปิดหน้าให้ใครก็ไม่รู้นับ 10 คนได้เห็นโฉมหน้าที่แท้จริงของเขา
สิ่งแรกที่ผมทำคือทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้และไม่ตื่นเต้นกับสิ่งที่เห็น ผมเดินเข้าไปสวมกอดเขา พาเข้ามาด้านใน เรียกน้องๆ RS ทุกคนในทีมมาบอกในสิ่งที่จำเป็นที่สุด
“พวกมึงอย่าไปทักเรื่องที่เขาเปิดหน้า อย่าถ่ายภาพ อย่าทำราวกับว่าได้เห็นเรื่องราวประหลาด จงทำเหมือนกับว่านี่คือเรื่องปกติ เพราะพวกเอ็งต้องเข้าใจให้ได้ว่านี่คือความไว้วางใจอย่างที่สุด ที่ชายคนนึงที่หวง privacy ที่สุดใน community มอบให้กับพวกเรา มันแสดงให้เห็นว่าพวกเราคือกลุ่มคนที่ทำให้เขารู้สึก comfort มากที่สุด จงภูมิใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น แล้วออกไปสนุกกับมัน”
ผมเห็นบางคนพกหนังสือ the bitcoin standard มาขอถ่ายรูปและลายเซ็นต์จากอาจารย์ตั๊ม สิ่งที่ผมงงก็คือเขารู้ได้ยังไงว่าอาจารย์จะมา?
ผมเชื่อว่าหลายคนที่ดูไลฟ์สดจากทางบ้านก็น่าจะได้เห็นกันแล้วว่า.. สิ่งที่เกิดขึ้นที่พูลวิลล่าแห่งนี้มันเป็นระเบียบตามธรรมชาติที่ตัวคุณเองก็คงไม่อาจเดาได้ว่ามันจะเป็นแบบนี้ไปได้อย่างไร?
พวกเขาหาทางหนีทีไล่กันได้เอง พวกเขาเรียนรู้ที่จะอยู่ร่วมกัน พูดคุยกันด้วยภาษา bitcoin พวกเขาปล่อยตัวเองให้เป็นอิสระและมองหาความสุขในแบบที่ตัวเองจะสร้างมันได้
ผมไม่จำเป็นจะต้องไปเดินบอกว่าใครควรทำอะไรอีกแล้ว..
หน้าที่ผมก็คือมองหาแก้วเบียร์ของตัวเอง และสนุกไปพร้อมกับมัน
ดีเจต้าผู้ทำลายกำแพงทุกอย่างเสียราบคาบ
นอกจากหน้าตาดีแล้วมันก็ยังทำตัวเหมือนพระเอกละครทางจอแก้ว (หล่อแต่มาสาย) เจ้าต้าคลำหาเส้นทางของตัวเองกว่าจะเจอ กว่าที่ต้าและดนตรีของเขาจะมาถึง ดวงอาทิตย์ก็ใกล้จะพ้นเส้นหาดทรายไปแล้ว
ทีมงานของต้านั้นถูกฝึกมาอย่างดี ไม่ว่าจะเป็นบอลหรือน้องมินต่างก็เป็นเอนเตอร์เทนเนอร์ตัวยงกันทั้งนั้น ผมปล่อยให้พวกเขาร่ายรำในแบบที่พวกเขาถนัด สิ่งที่ผมเห็นก็คือ.. ทุกๆ คนเปิดรับเอาสุนทรียภาพที่คนเหล่านี้นำมามอบให้กันอย่างปลื้มปริ่ม
ต้ามาพร้อมกับบูธดีเจของเขา แก๊งของเขามาพร้อมกับเบียร์หลากรส หลากสี หลากกลิ่น และพฤติกรรมสุดห่ามที่ใครต่างได้เห็นก็อดอมยิ้มกันไม่ได้ และสุดท้ายทุกคนก็ต้องมนต์สะกดนั้นกันไปอย่างไม่รู้ตัว
เพลงของต้า.. จังหวะทางดนตรี.. เครื่องเสียงที่กำลังพอดีกับสถานที่ ได้มอบความคึกคักอย่างที่สุดให้กับงาน
หลายคนเดินโยกเอวไปมา ผมเห็นวู้ดดี้ย่างไปเต้นไป ผมเห็นสาวๆ เดินยักย้ายสายสะโพก ผมเห็นคนที่นั่งอยู่บนโซฟาขยับเอวไปตามจังหวะโดยไม่รู้เนื้อรู้ตัว และแน่นอนเจ้าต้าที่ไม่ได้ใส่เสื้อ เต้นแร้งเต้นกาอยู่ด้านนอกคนเดียว โหวกเหวกโวยวายตามสไตล์ของเขา
เมียผมเดินเข้ามาถามผมว่า.. ทำไมทุกคนปล่อยให้ต้าเล่นเพลงเหงาๆ อยู่คนเดียวด้านนอก?
ผมยิ้มมุมปากพร้อมกับบอกเธอว่า.. เหงาอะไรเหรอ?
ไอ้หมอนั่นกำลังสนุกสุดเหวี่ยงเลยนะนั่น เธอไม่รู้อะไรหรอก นั่นแหละคือสิ่งที่ต้าต้องการ ต่อให้มันต้องเปิดเพลงอยุ่คนเดียวกลางทุ่ง มันก็มันส์ของมันเองได้
ไอ้นี่มันคนบ้าที่เสือกเกิดมาหล่อ
Iconic dance
ผมเชื่อว่านี่คือภาพที่หลายคนทางบ้านได้เห็นแล้วพร้อมๆ กันและคงไม่มีทางได้เห็นมันอีกบ่อยๆ เป็นแน่ (รึเปล่านะ..?)
ความฟินในสิ่งที่เกิดขึ้น ดนตรีที่กระแทกกระทั้นหัวใจผมอย่างไม่หยุดยั้ง มันทำให้ผมรู้สึกว่าผมกำลังล่องลอยอยู่ในดินแดนสุขาวดี และท้ายที่สุดผมอยากจะปลดปล่อยอารมณ์นั้นออกมาเป็นจังหวะในแบบที่ไม่จำเป็นต้องมีตัวโน๊ต
คุณได้เห็นผมออกไปยืนเต้นแร้งเต้นกาอยู่คนเดียว หลับตาพริ้มโยกย้ายส่ายสะโพก กวาดแขนไปมา ขยับแข้งขยับขาไม่ยอมหยุดอยู่บริเวณริมสระน้ำ นั่นเป็นภาพที่ผมเองก็นึกเสียดายอยู่เหมือนกันที่มันไม่ถูกบันทึกเอาไว้
แต่ก็ดีแล้วล่ะผมไม่อยากต้องกลับมาอายใครในภายหลัง 555
ผมมารู้ทีหลังว่าหลายคนถึงขั้นจ้างวานให้ใครก็ได้จับผมโยนลงน้ำไปซะให้รู้แล้วรู้รอด ซึ่งถ้าเกิดขึ้นจริง.. มันก็คงจะกลายเป็นเรื่องเล่าที่คงต้องถูกขับขานกันบนทุ่งม่วงไปอีกยาวนาน
แต่ขอโทษนะ.. จะมีใครกล้าทำแบบนั้นด้วยเหรอ?
ว่าแล้วก็ต้องกราบขอบพระคุณทุกคนที่อยู่ในงานมา ณ ที่นี้ด้วยที่ไม่ทำให้ผมต้องกลายเป็นที่จดจำไปมากกว่านี้…
ราชาหอยและแววตาที่ผมจะจำไม่มีวันลืม
ในระหว่างที่ทุกคนกำลังสนุกสนานและพูดคุยกันอย่างไม่ลืมหูลืมตากันอยู่นั้น จู่ๆก็มีผู้ชายสูงอายุคนหนึ่งเดินเข้ามาพร้อมกับอุปกรณ์ทางวิทยาศาสตร์ของเขา
นี่คืออีกหนึ่งคนที่ผมได้กล่าวกับทุกคนในตอนต้นเอาไว้ว่า.. ถ้าคุณคิดว่าคุณได้เจออาจารย์ตั๊ม คือเซอร์ไพรส์แทบที่สุดแล้ว แต่ผมกับ อ.ตั๊ม ก็ยังซ่อนเซอร์ไพรส์ในเซอร์ไพรส์ไว้อีกชั้นหนึ่ง เขาก็คือพี่เดชาราชาหอยของเรานี่เอง
ผมเดินออกไปต้อนรับขับสู้และสวมกอดกันตามธรรมเนียมประโยคแรกที่ผมพูดกับพี่เดชาก็คือ..
“ผมจะพาพี่ไปดู sandbox ที่พี่อยากจะเห็นนักเห็นหนา เรามาดูกันว่า bitcoin lightning มันเป็นเงินที่ดีได้ยังไง พี่เชื่อไหมว่าสถานการณ์ทุกอย่างที่นี่ จะทำให้คนยอมใช้ bitcoin กันโดยไม่จำเป็นต้องมีใครไปบอกให้เขาทำ..”
ผมกับพี่เดชาคุยกันมาเยอะแล้ว เราสองคนไม่จำเป็นจะต้องมานั่งดูแลเอาใจใส่กันมากนัก ผมปล่อยให้พี่เดชาอยู่ภายในห้องแอร์ร่วมกับใครต่อใครอีกหลายคน แต่ผมก็แอบสังเกตดูเป็นระยะๆ ว่าอารมณ์ของพี่เขาจะเป็นยังไง
สิ่งที่ผมเห็นก็คือแววตาที่แฝงไปด้วยความสุขของชายหัวหงอกคนนึงเขาหัวเราะยิ้มแย้มพูดคุยกับคนนั้นคนนี้สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความทึ่งกับสิ่งต่างๆที่อยู่รอบตัวพี่เดชาไม่เคยรู้ว่าสังคมไซแอมสเตอร์ของเรามันเป็นแบบนี้ และผมไม่จำเป็นจะต้องอธิบายอะไร.. ผมปล่อยธรรมชาติมันบรรยายตัวมันเอง
ผมจำได้ว่าผมลากใครสักคนมาถ่ายคลิปการสาธิตใช้อุปกรณ์ที่เรียกว่า bitcoin ATM ของเขา แต่ผมไม่รู้ว่าคลิปนั้นอยู่กับใคร และแน่นอนว่าผมคงจะเมาเต็มที่แล้วแหละ ดังนั้นมันอาจไม่ใช่คลิปที่คุณจะอยากดู
อุปกรณ์ของคุณจะเจ๋งสักแค่ไหน แต่ถ้ามันไม่มีใครอยากใช้ มันจะไปมีประโยชน์อะไรล่ะ?
ดังนั้นสิ่งที่เราต้องทำเป็นอย่างแรกมันคงไม่ใช่ซัพพลายหรือเครื่องมือพิเศษวิโสอะไรบางอย่าง แต่มันคือการสร้าง demand ที่จะมาจากสังคมของผู้คนที่ต้องการจะใช้มันให้ได้ก่อนต่างหากล่ะ
เกี่ยวกับความรู้สึกของพี่เดชา.. พวกเราก็คงได้ฟังกันจากในไลฟ์สภายามม่วงกันไปแล้ว มันสัมผัสได้เลยว่า.. พี่เดชาก็เป็นอีกคนที่หลงรักบรรยากาศที่เกิดขึ้นในวันนั้น
ถึงขั้นที่ผมได้ยินคำว่า..
“เฮ้ย!! พี่อยากให้งาน conference แม่งเป็นแบบนี้ว่ะ มันต้องแบบนี้สิวะ สนุกชิบหายเลย มึงทำกันได้ยังไงวะ?”
ในตอนจากกันสิ่งหนึ่งที่ผมจำได้ไม่ลืมก็คือ.. ความพยายามที่ผมอยากจะชวนพี่เดชามาอยู่บนทุ่งม่วงโดยตลอดนั้น วันนี้มันสำเร็จแล้ว แต่มันไม่ได้เกิดขึ้นเพราะว่าคำพูดที่ผมพยายามจะหว่านล้อม แต่มันได้เกิดขึ้นเพราะสิ่งที่พี่เขาเองได้มาสัมผัสด้วยตัวเขาเองและเห็นมันกับตา
“ขอบคุณมากตั้มที่ชวนพี่มาในวันนี้.. พี่ชักสนใจ Nostr ขึ้นมาแล้วว่ะ สอนพี่เล่นด้วยนะ แล้วเดี๋ยวพี่จะหาเวลาทักไป”
ความสงสัยและคำตอบของพี่แสน
ถ้าไม่นับพี่เดชาที่โผล่มาในตอนหลัง พี่แสนน่าจะเป็นคนที่อายุมากที่สุดภายในงานแล้ว เป็นคนที่ยกโขยงมากันทั้งครอบครัว ในขณะที่ตัวเองก็ยังกล้าๆ กลัวๆ ที่จะเข้ามาจอย
มันมีคำถามหนึ่งที่พี่แสนเดินถามทุกคนภายในงาน บ่นคนเดียวอุบๆ อิบๆ และพยายามจะเข้าใจคำตอบนั้นให้ได้ ผมเองก็เป็นคนหนึ่งที่ถูกที่แสนถามคำถามนั้นด้วยเหมือนกัน
เขาไม่เข้าใจว่าคนที่ไม่ชอบสังคมแบบเขา ทำไมถึงรู้สึก comfort กับการที่ได้มาอยู่ที่นี่ ทำไมถึงกล้าพาครอบครัวมาเข้าร่วม ทำไมถึงสามารถคุยกับใครก็ไม่รู้ที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อนได้ราวกับว่าแม่งเรียนจบมาจากที่เดียวกัน มันเต็มไปด้วยคำว่าทำไม ทำไม ทำไม?
เอาเข้าจริง.. ผมก็จำไม่ได้หรอกว่าผมตอบอะไรพี่เขาไป
แต่ผมมาตกผลึกได้ในระหว่างที่กำลังเดินทางกลับ ผมพยายามหาคำตอบอยู่เหมือนกันว่าอาการแปลกๆ ที่เกิดขึ้นกับทุกคน อาการที่ใครๆก็คิดว่าฉันกลายเป็นแบบนี้ไปได้ยังไง? เฮ้ย!? นั่นมันไม่ใช่คนที่เรารู้จักเลยนะ ทำไมเราสนิทกับเขาได้ไงวะ?
มันก็อย่างที่ผมเคยพูดมาโดยตลอด..
ความสำเร็จบางอย่างนั้นมันไม่ได้เกิดขึ้นเพราะเหตุปัจจัยอย่างใดอย่างหนึ่งเพียงอย่างเดียว ผลลัพธ์ของสิ่งที่เราเห็นในวันนี้ มันมาจากผลรวมของการกระทำหลายๆ อย่าง
สิ่งละอันพันละนิดที่พวกเราชาว RS และเพื่อนๆ ใน community ได้ร่วมทำกันมาตั้งแต่ในอดีตจนถึงปัจจุบันนั้น ได้สร้างความรู้สึกมหัศจรรย์นี้ให้เกิดขึ้นภายในใจของพวกเราทุกๆ คน และมันปะทุออกมาเมื่อทุกๆ คนได้มาอยู่ในสถานที่แห่งเดียวกัน
ปรารถนาของการที่เราอยากจะเจอกัน มันมีมาก่อนตั้งแต่ที่เราจะออกมาจากบ้าน ปรารถนาของการที่เราในฐานะ bitcoiner จะได้คุยกับใครสักคน ที่แม่งก็ชอบในเรื่องเดียวกัน สนใจเรื่องเดียวกัน และอาจจะให้มุมมองบางอย่างในสิ่งที่เราสนใจได้นั้น มันมีอยู่ในตัวทุกคนมาตั้งแต่แรกแล้ว
และเอาเข้าจริง.. สิ่งนี้ก็คือสิ่งที่ผมมองเห็นมาตั้งแต่ก่อนที่ผมจะจัดงาน meet up ครั้งแรกที่โรงเบียร์มิตรสัมพันธ์ของพี่ชิตเลยด้วยซ้ำ
ผมเชื่อว่า bitcoiner คือพวกขี้เหงา ที่เราเหงาไม่ใช่เพราะเราไม่มีใคร.. แต่มันเป็นเพราะเราไม่มีคนรอบกายที่จะคุยเรื่องเดียวกันกับเราและเข้าใจเราได้อย่างที่เราอยากจะให้เป็นต่างหากล่ะ
นั่นคือเหตุผลที่เราควรจะมีการพบปะกันในแบบฟิสิคัลให้มากขึ้น อะไรก็ตามที่คุณกังวลว่ามันจะทำให้ไม่คุ้มที่ต้องออกมาทำอะไรแบบนี้ คุณเชื่อไหมว่า? คุณจะแค่รู้สึกว่ากูไม่น่าคิดแบบนั้นเลย.. รู้อย่างนี้กูมาตั้งแต่แรกซะก็ดี
ความสุขที่คุณไม่จำเป็นจะต้องคาดหวัง คาดการณ์หรือออกแบบมันไว้ล่วงหน้า เพราะมันจะเกิดขึ้นเองในแบบที่คุณจะไม่มีทางลืมมันได้..
ดังนั้นครั้งหน้าอย่าได้พลาดกันอีกเลยนะครับ
เหตุผลที่พวกเรารู้สึก comfort ไม่ได้มาอยู่รวมกันมันก็เพราะ Proof of Work ที่พวกเราได้สร้างมาด้วยกันนั่นแหละครับ
Jakk 8 Hours
สิ่งหนึ่งที่ผมตั้งใจมาตั้งแต่ออกจากบ้าน ก็คือการที่ผมอยากจะแสดงเจตจำนงค์บางอย่าง เพื่อตอกย้ำให้กับใครก็ตามที่อยากจะรู้ว่าแจ็ค 8 ชั่วโมงมันได้ที่มาๆ ยังไงได้ฟังว่า.. สิ่งที่ผมมุ่งหวังนั้น มันเป็นสิ่งเดียวมาโดยตลอด และจนกระทั่งวันนี้มันก็ยังไม่เคยเปลี่ยนไป
เวลาล่วงเลยผ่านเที่ยงคืนมาอย่างรวดเร็ว.. มีกลุ่มชายฉกรรจ์เกือบ 10 คนออกมานั่งปรับทุกข์กันด้านนอกพูลวิลล่า หนึ่งในนั้นก็มีผมรวมอยู่ด้วย.. บทสนทนาเป็นไปอย่างสนิทสนม ผมพบว่าท้ายที่สุดผมก็ต้องพูดในเรื่องที่ผมเคยพูดมาโดยตลอด
ทำไมวันนี้จึงยังมีคนตั้งคำถามว่า bitcoin คืออะไร? ทำไมยังมีคนที่ไม่เข้าใจว่าทำไมต้อง bitcoin?
ถ้าจะบอกว่าผมต้องการหาแนวร่วมมันก็คงไม่ผิดนัก ผมแค่อยากให้ทุกคนเข้าใจว่า Right Shift เกิดมาเพื่อทำเป้าหมายอะไร แล้วผมไม่เคยคิดว่าเพียงแค่ 10 คนที่ทีมงานเรามีนั้นจะสามารถทำเป้าหมายนี้ได้สำเร็จในเวลาอันสั้น
ผมต้องการพลังจากทุกคนที่สมัครใจภายใน community ที่เล็งเห็นเป้าหมายนี้ร่วมกัน มาช่วยพวกเราผลักดันมันไปข้างหน้า เอาจริงๆ ผมก็จำไม่ได้หรอกว่าตรงนั้นมีใครกันบ้าง แต่ทุกคนก็ดูเหมือนว่าไม่ได้ทัดทานสิ่งที่ผมได้พูดออกไปแต่อย่างใด และดูเหมือนว่าหลายๆคนก็อยากจะเป็นส่วนหนึ่งในสิ่งที่ผมกำลังอยากจะพาทุกคนไป
ถ้าผมจำไม่ผิด คุณพัตเตอร์ได้ชวนพวกเราออกไปเดินรับลมที่บริเวณชายหาดเขาบอกว่าการย่ำทรายฉ่ำๆ จะทำให้เราได้รับความรู้สึกที่ดีบางอย่าง
ในขณะที่หลายคนได้ภาพตัดและหนีไปนอนกันก่อนแล้ว กลุ่มชายฉกรรจ์กลุ่มนั้นก็ได้พากันเดินไปสนทนากันต่อและบริเวณริมหาดในเวลาประมาณน่าจะเกือบตี 2
จริงอยู่ว่าผมอาจจะพูดเยอะ แต่วงสนทนาก็ไม่ได้มีผมแค่คนเดียวที่เป็นผู้พูด พวกเราแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกัน เรารู้สึกสนิทสนมกันโดยไม่ได้นัดหมาย ให้ตายเถอะ.. ทำไมผมจำไม่ได้นะว่ามีใครกันบ้าง? ผมพอจำได้ว่ามันมีใครหลักๆ แต่เอาเป็นว่าผมจะไม่ไล่ชื่อก็แล้วกัน (ใครอยู่ตรงนั้นช่วยแสดงตัวให้ผมรู้ได้ไหมฮะ ขอโทษด้วยจริงๆ) ที่แน่ๆ มันมีคนนึงที่ลงไปนอนในทะเล นอนในน้ำนั่นแหละครับ
คนๆ หนึ่งที่ทำให้ผมจดจำได้ดีก็คือคุณวู้ดดี้
ผมไม่รู้ว่าผมไปทำอะไรให้เขานักหนา เขาถึงได้พร่ำพรรณนาชื่นชมผมอย่างไม่จบไม่สิ้น ราวกับว่าผมเป็นพ่อพระกับชาติมาเกิด แต่ยังไงก็ต้องขอบคุณมากจริงๆ ที่คุณร่วมเป็นส่วนหนึ่งในงานและมอบความรู้สึกดีๆ นั้นให้กับพวกเรา
มันทำให้พวกเราได้เห็นว่าสิ่งที่เราทำกันมานั้น มันมีคนจำนวนมากเหมือนกันที่กำลัง appreciate สิ่งนี้ดีต่อใจของพวกเราชาว RS มากๆ ครับ
รวมถึงนายด้วยเอ็ม ชลธิศ ถึงแม้นายจะพูดไม่เยอะ แต่พี่ก็จำได้ว่ามันมีภาพนายยืนอยู่ตรงนั้น
แต่แค่ตี 2 มันจะไปพอสำหรับ Jakk ได้ยังไง?
ท้ายที่สุดเราอยู่กันน่าจะไม่ถึง 6 คนนั่งคุยกันจนถึงตี 4 ครึ่ง บางคนอยากจะอยู่ต่อแต่ก็ฝืนสังขารตัวเองไม่ไหวขอตัวขึ้นไปนอนก่อนก็จะเหลือแค่ผมกับน้องๆ RS คนหนึ่งคืออาร์ม Notoshi และพี่ปั้ม (อ.เปรี้ยว ด้วยไหมวะ?) จำไม่ได้โว้ยยยยย 5555
แต่ผมรับรองได้เลยว่า… เรื่องที่ผมได้เปิดเผยในเวลาก่อนฟ้าสางนั้น คนที่ได้ฟังจะจำมันได้ไม่มีวันลืม และเข้าใจได้ทันทีว่าอะไรทำให้ Jakk Goodday มีพลังพลุ่งพล่านมากขนาดนี้ อะไรที่คอยผลักดันผม ให้ลุกขึ้นมาอยากจะเปลี่ยนแปลงสังคมนี้มันเสียให้ได้
แบบที่ว่าถึงตายผมก็ยอม…
ปณัย ลวสุต
มีหลายคนที่ผมได้ทำความรู้จักมากขึ้นในงานครั้งนี้ไม่ว่าจะเป็นพฤกษ์ นิกกี้ แชมป์ พัตเตอร์ วู้ดดี้ พี่เต้ แอ้นท์ พี่แสน มิน บอล เอิ้น (ชายผู้พอใจกับการนั่งดูคนอื่นมีความสุข) มาย แชมป์ หรือแม้แต่น้องทอยที่ไม่ค่อยกล้ามาคุยกับผมสักเท่าไหร่ น่าจะมีอีกคนที่ชื่อเอสเย็น… และอีกมากมายผมไล่ชื่อไม่หมดหรอกครับ (เมาแหละ)
แต่คนๆ นึงที่ผมจะไม่พูดถึงเขาเลยมันคงเป็นไปไม่ได้ ก็คือผู้ชายร่างเล็กเซ็กส์จัดหรือเปล่าไม่รู้ พี่ปั้ม ปณัย สุดหล่อของเรานี่เอง
เขาเป็นคนที่ผมอยากเจอมาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว แต่ไม่คิดว่าจะได้เจอกันเร็วขนาดนี้ การมีงานครั้งนี้เกิดขึ้น ทำให้เราได้รู้จักกันมากขึ้น ตั้งแต่วันที่เราเริ่มเตรียมงานปรึกษาหารือกัน อะไรควรจะเป็นอะไร สิ่งนึงที่ผมสัมผัสได้จากผู้ชายคนนี้มาโดยตลอดในช่วงที่เราเตรียมงานกันนั้น..
พี่ไปไหนจริงจังกับงานมิตรภาพครั้งนี้มาก สำหรับผม.. ผมอาจจะแค่รู้สึกว่ามันเป็นงานมีอัพครั้งหนึ่งที่ผมอยากจะไปให้ได้ แต่สำหรับพี่ปั้มคือ.. เขายอมตายเพื่อให้งานนี้ถูกจัดออกมาให้ดี
ผมไม่สามารถให้รางวัลอะไรกับความพยายามของเขาได้มากไปกว่าขนทีม RS ไปทั้งทีมและรางวัลที่เขาอยากจะได้ที่สุด ก็คือการได้พบกับอาจารย์ตั๊มในบ้านของตัวเอง ซึ่งผมก็ต้องขอบคุณครอบครัวสัมพันธารักษ์ที่ได้บันดาลให้ความฝันของพี่ปั้มนั้นกลายเป็นความจริง..
ตลอดทั้งงานผมสังเกตเห็นสีหน้าของพี่ปั้มที่ dynamic ไปมา กังวลมั่ง ยิ้มแย้มมั่ง หัวเราะมั่ง เครียดมั่ง ผมดูไม่ออกว่าพี่แกกำลังคิดอะไรอยู่ ผมมีโอกาสได้คุยกับพี่ปั้มมจนถึงตี 4 ครึ่งในคืนวันแรก และผู้ชายคนแรกที่ผมเจอตอนเช้าในวันถัดมาก็เป็นพี่ปั้มนี่เอง ที่กำลังนั่งคุยอยู่กับอาจารย์เปรี้ยวและพี่ป่าน
ในขณะที่น้องๆ RS พากันไปเดินตากไข่รับแสงแดด อิสระออกไปเตะบอลกับใครสักคน น้องนิ่มกับหมอนิวออกไปเดินทำ grounding และอีกหลายๆ คนที่ไปเดินทอดน่องบริเวณริมชายหาด ผมและกลุ่ม 3 ปอ รวมถึงน้องๆ อีกบางคน ก็มานั่งพูดถึงบรรยากาศของงานเมื่อคืนและเรื่องสัพเพเหระกันที่ด้านหน้าของพูลวิลล่า
ฉากจบที่พูลวิลล่าเป็นอะไรที่ผมเซอร์ไพรส์และไม่เคยได้คิดว่ามันจะเกิดขึ้น นั่นก็คือพี่ปั้มและคุณแชมป์ ได้รวบรวมซาโตชิหมุนเวียนที่เกิดขึ้นทั้งหมดภายในงาน จากการที่พวกเราอุดหนุนเครื่องดื่มและแอลกอฮอล์ ซึ่งเป็นจำนวนมากมายเลยทีเดียว (แล้วมันก็มากขึ้นเรื่อยๆเพราะ bitcoin ดันราคาขึ้น) ยัดใส่ใน open dime แล้วมอบทั้งหมดนั้นให้กับทีมงาน RS
เรื่องที่น่าละอายก็คือผมแม่งไม่รู้ว่าจะเอามันออกมายังไง 555
ก็นั่นแหละดีเลย.. เพราะสุดท้ายแล้วผมตั้งใจว่าจะไม่เอา bitcoin ออกมาจากในนั้น น่าจะเก็บมันไว้ข้ามผ่านกาลเวลา เพื่อที่ว่าวันหนึ่ง เราจะได้เห็นว่าคุณค่าที่เกิดขึ้นที่ pool villa แห่งนี้มันจะกลายเป็นเท่าไหร่เมื่อเทียบกับเงินสร้างง่าย มูลค่าของความสุขที่พวกเราทุกคนได้ก่อเอาไว้ร่วมกัน…
หลังจากนั้นผมก็เริ่มไล่ให้ทุกคนเก็บข้าวเก็บของ เพื่อที่เราจะไปกันยังสถานที่ถัดไป
ทุกคนอาจรู้สึกว่าทำไมผมไม่ค่อยเล่าถึงน้องๆ RS เลย ผมคุยกับไอ้พวกนี้ทุกวันอยู่แล้ว เรามองตาก็รู้ใจกันหมดแล้วครับ กลับไปค่อยคุยกันก็ได้ 555 แต่มันมีคนนึงที่ผมห๊วง ห่วง ก็แม่ชีคนนั้นที่สภาพไร้วิญญาณในตอนเช้า กลัวมันจะไม่รอด (เป็นใครไปหาคำตอบกันเอาเองนะ)
เมื่อไปถึงร้านกาแฟสถานที่ก่อนที่เราจะจากลากันยกแรกนั้น บรรยากาศในร้านแม้จะสัมผัสได้ว่ามันเจ๋งมาก แต่แสงแดดก็ไม่ค่อยเป็นใจสักเท่าไหร่นัก พี่ปั้มก็กุลีกุจอจัดหาที่ทางเพื่อที่จะพาน้องๆ หลบแสงแดดกันให้ได้ เขาไม่ต่างอะไรกับเจ้าของงานบวช ที่พยายามจะดูแลแขกเหรื่ออย่างไม่ให้ขาดตกบกพร่อง
ผมไม่สามารถรู้สึกอะไรได้นอกจากประทับใจในชายคนนี้
คำขอบคุณเดียวที่ผมสามารถจะทำได้ก็คือชักชวนทุกคนแต่ร่ำลากันที่ร้านทอฟฟี่เค้กชลบุรี แม้เขาจะไม่ต้องการรับคำขอบคุณจากเราในรูปของซาโตชิหรือเงินบาท ผมก็จะพาทุกคนไปตอบแทนด้วยการไปอุดหนุนร้านเขาให้ของหมดแม่งไปเลย
แต่ละคนอุดหนุนขนมในร้านของพี่ปั้มมอย่างเอาเป็นเอาตาย พวกเราได้ของฝากติดไม้ติดมือกันตามสมควร ผมได้ชักภาพร่วมกับพี่ปั้มเป็นการทิ้งท้าย ก่อนที่พวกเราทุกคนจะเดินมากอดกันกลมเพื่อจากลาหน้าร้านที่อบอวลไปด้วยกลิ่นหอมๆ ของขนมเค้กอันเลื่องชื่อนั่นเอง
ผมเชื่อได้เลยว่า.. หลายคนพยายามอดกลั้นที่จะไปปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมา แต่ความรู้สึกตอนนั้นมันก็เลี่ยงไม่ได้จริงๆ ที่จะซาบซึ้งและสามารถพูดได้เต็มปากว่า เราไม่อยากจากลากันเลยในตอนนี้ จะทำยังไงได้ล่ะ.. วันหนึ่งโชคชะตาก็จะพาพวกเรากลับมาเจอกันอีกครั้งจนได้แหละ เราหวังว่ามันจะเป็นแบบนั้น
อานุภาพแห่งการกอด
ผู้เข้าร่วมงานหลายท่านอาจเคยได้ยินว่า bitcoiner ในไทย เป็นผู้ชายที่ชอบกอดกัน ร้องไห้ให้กัน บอกรักกัน ทำซึ้งใส่กัน พวกเขาไม่รู้หรอกว่า.. มันเป็นเพราะอะไร?
จนกระทั่งได้มาลองสัมผัสกับมันด้วยตัวเขาเอง
พฤติกรรมการกอดมันเกิดขึ้นเองโดยไม่ต้องมีใครมาทำหน้าที่ในการจุดชนวน เหมือนกับว่าทุกคนได้คิดเอาไว้แล้ว ว่าหากมีโอกาสได้เจอหน้ากัน พวกเขาจะต้องกอดกันให้ได้
เราผ่านอะไรด้วยกันมามาก แม้ว่ามันจะไม่ได้เกิดขึ้นในโลกแห่งความจริง แต่พวกเราก็รู้ว่าบนโลกออนไลน์นั้นเราต่อสู้มากับอะไร โดยเฉพาะในช่วงขาลงที่พวกเรานั้นอยู่ร่วมกันร่วมหัวจมท้าย และฝ่าวิกฤต FUD ใน bear market มาด้วยกัน ส่งมอบคุณค่าให้แก่กัน ร่วมกันสร้างนอสเตอร์และส่งต่อความรู้สึกดีๆ ให้กันเสมอมา
ผมคิดว่าสิ่งเหล่านี้แหละที่ถูกถ่ายทอดออกมาผ่านการกอดกัน นาทีที่ผิวหนังของเราสัมผัสกัน นาทีที่ก้อนเนื้อของเรากระทบกัน มันเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ไม่สามารถบรรยายได้ด้วยคำพูด บางคนกอดกับเมียอาจยังไม่รู้สึกดีได้มากขนาดนี้ (ผมหมายถึงมันคนละความรู้สึกกันน่ะ)
บางครั้งพวกเราก็ไม่ต้องพูดกันให้มากความ การกอดมันแทนความรู้สึกทุกอย่างของเราแล้ว การกอดได้ทำลายกำแพงทุกอย่างที่พวกเราเคยมีระหว่างกัน กำแพงแห่งความไว้เนื้อเชื่อใจ กำแพงแห่งความสงสัยใครรู้ กำแพงแห่งความระแคะระคาย กำแพงทางความรู้สึก ทั้งหมดได้ถูกทำลายลงไปด้วยอานุภาพแห่งการกอด
พวกเรารับรู้ร่วมกันแล้วว่าเรากำลังทำสิ่งเหล่านี้เพื่อเป้าหมายอะไร พวกเราอยากจะเป็นกำลังใจให้กันและกัน พวกเราอยากจะสื่อสารไปถึงกัน ว่าเราจะร่วมหัวจมท้ายผลักดันมันไปด้วยกัน พวกเรามันจึงแสดงออกมันออกมาผ่านการกระทำที่ผู้ชายบนโลกไม่ค่อยทำกันเท่าไหร่นัก
การกอดเป็นสัญญาณที่กำลังบอกกับโลกนี้ว่า.. กลุ่มผู้ชายและกลุ่ม bitcoiner ชาวไทยกลุ่มนี้ กลุ่มนกกระจอกเทศแห่งทุ่งม่วงสัญชาติไทย กำลังจะสร้างกรุงโรม โดยเริ่มจากการทำลายกำแพงเมืองจีนให้สิ้นซาก จะไม่มีอะไรขวางกั้นพวกเราอีกต่อไป
นั่นคือคำมั่นสัญญาระหว่างลูกผู้ชายในนาทีสุดท้าย ก่อนที่ความทรงจำทั้งหมดจะถูกปิดฉากลงอย่างงดงาม..
มีตอัพ #east101 ของชาวทุ่งม่วง
มันจบลงแล้วงาน meet up #east101 ครั้งแรกของภาคตะวันออก งานมีตอัพที่มีคนเข้าร่วมเพียงไม่กี่คน แต่มันกลับรู้สึกว่าคนทั้งทุ่งม่วงต่างก็ได้ชื่นมื่นกันไปตามๆ กัน
นั่นเพราะนอสเตอร์มันได้เชื่อมพวกเราเข้าหากัน แม้ตัวของพวกคุณจะอยู่ที่อื่น แต่ใจของพวกคุณก็อยู่กับเราที่พัทยา คุณซึมซับบรรยากาศร่วมกับเราผ่านทางไลฟ์สด
ในขณะที่ผมกำลังยกแก้วเบียร์ที่นี่ ก็มีอีกหลายคนที่อยู่ที่อื่น กระดกแก้วเบียร์ขึ้นฉลองไปพร้อมๆ กับเราผ่านจอ zap.stream ก็ในเมื่อมันเป็นแบบนี้.. ผมจะเรียกมันว่ามันเป็นงานมีตอัพ Bitcoin (Nostr) ที่มีผู้คนเข้าร่วมมากที่สุดในประวัติศาสตร์ของไทยได้หรือเปล่า?
คนบ้า 4 คนที่ได้ไปเจอกัน ณ โคราช เมื่อคราวนั้นได้ทำหน้าที่ของพวกเขาได้สำเร็จ พวกเขาส่งแรงกระเพื่อมส่งคุณค่าและความสุขมาจนถึงงานวันนี้
ที่นี้เอ็มเข้าใจพี่หรือยัง?
ที่พี่เคยพูดไว้ว่า.. ต่อให้มีกันแค่ 3 คน พี่ก็ต้องจัดงานนี้ขึ้นที่โคราชให้ได้อยู่ดี และทั้งหมดที่เกิดขึ้นนี่แหละที่เรียกว่า proof of work ของชาว community
อย่าลืมว่าผมได้เตรียม badge สำหรับผู้ที่ได้เข้าร่วมในงาน #east101 เอาไว้ล่วงหน้าหลายวันแล้ว แต่ผมก็ลืมและไม่เก่งพอที่จะจำได้ว่า.. มีใครใช้ ID ไหนกันบ้างในงานที่เพิ่งผ่านมา
ดังนั้นขอความร่วมมือให้ทุกคนแสดงตัวผ่านการ comment ใต้โน้ตนี้.. เพื่อที่ผมจะได้ตามแจก Badge ให้กับทุกท่าน เพื่อจะเก็บมันเอาไว้คู่กับ ID ของท่าน เป็นความภาคภูมิใจที่ท่านจะไม่มีวันลืม…
ส่วนเหตุผลที่ผมสั่งตัดเวลา อ.เปรี้ยว เรื่องปืนไวเกินกว่าเหตุ มันไม่มีอะไรมากไปกว่า ผมอยากทำเซสชั่นนี้แยกจริงจังไปเลยยังไงล่ะครับ ของดี ทำกันดีๆ เลยดีกว่าไหมพี่?